 |  |
Etappes
|
Op de weg naar Sofia kwam ik een fietser tegen met een karretje met daarop een zonnepaneel. Zijn naam is Adrien, en in tien dagen is hij van Frankrijk naar Sofia gefietst. Hij doet 175 km op een dag, nogal snel zou je denken, maar hij heeft een motortje op zijn fiets dat aangedreven wordt door dat zonnepaneel. De producent van dat moois zit in Marseille en levert + monteert het zonnepaneel plus motortje op je fiets [http://www.declic-eco.fr/].
Een totaal andere trip dan de mijne: Adrien zit in een 'concours', een wedstrijd, race. Andere deelnemers zijn Stephane uit Marseille op een ligfiets, die ik vier dagen later na Sofia zal ontmoeten [we zijn slapies in dezelfde motel] en een koppel op een tandem die ik als tegenliggers on the road zie.
Stephane heeft zoveel bij zich [gewicht] dat hij grounded is als de zon een keer niet schijnt, zoals wanneer we elkaar ontmoeten bij de motel.
Het gaat hen puur om de snelheid, het einddoel is Kazakhstan, waar ze half augustus hopen te zijn [http://www.thesuntrip.com/]. Het is elke dag de hele dag fietsen fietsen, non- stop, dus nergens stoppen om een plaatsje te bekijken. Bovendien zitten ze met het window van de zomer, in de winter wil je niet in Kazakhstan zijn!.
Het is niet mijn trip, en dat is wat ik ook zeg tegen Stephane dat ik nooit zou kunnen wat hij doet. Fysiek zou ik het misschien best kunnen, maar mentaal niet. De gedachte door een land te sjezen zonder echt in contact met locals te komen, geen plaatsen te bekijken, of gewoon niet kunnen niksen voor langere tijd op een plek is voor mij onverdraagelijk.
Bulgarije maakt op mij de indruk zoals een huis, waarvan de ouders op vakantie zijn en een 16 jarige zoon zes weken op het huis moet passen. En dat is Bulgarije, een overwoekerde tuin, overwoekerde huizen, gaten in het wegdek, alles wat chaotisch, troeperig, haast overal een ranzige, rafelige blauwe vlag met sterren, want men houdt van Europa hier. Ook gebruinde bolle figuren in overall, al s'ochtends aan een enorme fles bier.
Bij de grens houdt ik er rekening mee dat ik door sluwe sovietbeambten uren ga worden vastgehouden die graag een bakshiesh van me willen innen maar het tegendeel is waar: een jonge goser zegt: добре дошъл! /dobre doshŭl !/ welcome! / houd mijn pas voor een scanner, en that's it!. Ik vraag ongelovig: 'can I go?' waarop hij glimlachend zegt: 'yes!'.
In Plovdiv verdwaal ik in kinderkopjes- straten met enorme gaten, maar aan een figuur in een Lada die 'Ghello' zegt vraag ik de weg, en in redelijk Engels legt hij het me uit.
Over een enorme Autobahn waarbij het Bulgaarse verkeer voorzichtig om me heen rijd arriveer ik in Sofia, midden in een massa demonstratie pal voor het enorme ministerie van binnenlandse zaken. Mensen maken oordovend kabaal met fluitjes, het publiek is burger: kinderen, fietsers, bejaarden, alles eigenlijk die vredig schouder aan schouder 'Maffia!' bleren. De politie heeft alles keurig afgezet, en kijkt toe, nogal een verschil met de demonstraties op het Taksimplein in Istanbul!.
Ik ben drie dagen in Sofia. De stad is lelijk, maar er zijn ook aangename plekjes, zoals de parken, groene straten, een enorme allee die voor verkeer is afgezet, en waar alleen voetgangers mogen komen, en wat tjokvol cafeetjes zit. En de vrouwen, de meisjes! Dios mio!. Soms denk ik dat het niet eerlijk verdeeld in de wereld is!. Het is ook link, want tijdens het fietsen wordt ik uit mijn concentratie gehaald en zoals iedereen weer kan een man geen twee dingen tegelijkertijd [vrouwen wel :)]
Dat is ook Europa, dingen zoals een autovrije binnenstad, groenplekken, plekken waar mensen kunnen recreeeren, die veilig zijn.. In het midden oosten lijkt dit niet te bestaan [ik heb het in ieder geval niet gezien].
En dan Servie en Kroatie!. In Servie zit ik drie dagen op een high way omdat ik geen goede kaart van het gebied heb, maar dan ga ik er vanaf en neem binnenweggetjes tot aan Belgrado. Het is freaking heet, maar de dorpjes onderweg zijn heel leuk. Het lijkt veel op Bulgarije, maar iets minder verlopen.
In Belgrado zie ik weer fietspaden, en zoals Sofia is het eigenlijk een lelijke stad maar het zijn de mensen die de stad maken, de mensen zelf, maar ook culturele activiteiten, de cafee'tjes, de parken waar men samenkomt. Belgrado heeft een prachtige citadel die de stad domineert maar helaas door de eeuwen niet in staat was de stad voldoende te beschermen.
Bij Novi Sad ga ik naar links, Backa Palanka, Kroatie in. Europa/ Duitsland lijkt een kalmerende werking op de voormalige doodsvijanden te hebben: de grensformaliteit duurt een minuut en er is vrij, normaal verkeer tussen beide naties. Vukovar ligt op een steenworp van de grens, en onderweg passeer ik een enorme gehavende watertoren. Bloedlink zou je denken, om zoiets te laten staan ...
Vukovar is de meest oostelijke stad van Kroatië en ligt op de hoge rechteroever van de Donau, die hier de grens vormt met de Servië en Montenegro. Aan de andere kant van de rivier bestaat het landschap uit z.g vloedbossen.
In deze stad is de oorlog begonnen.
De aanval op deze stad kwam in 1991 echter niet uit Servië, maar vanuit Kroatië zelf, uit de richting van een aantal Servische dorpen. In oktober 1991 raakte de stad volledig afgesloten van de rest van Kroatië.
Dag en nacht werd de stad van alle kanten beschoten door het Joegoslavische Volksleger of gebombardeerd door de Joegoslavische luchtmacht. Geen enkel gebouw ontkwam hieraan. Met name het historische centrum werd zeer zwaar beschadigd.
Alleen de grote betonnen watertoren die boven de stad uitsteekt, bleef ondanks een aantal voltreffers overeind staan.
Deze vormt nu het symbool van de oorlog [bron: Vukovar].
Dat men niet echt vrienden is merk ik omdat echt niemand mijn Servische dinars wil wisselen. Uiteindelijk ben ik maar drie dagen in Kroatie. Opvallend is dat ik tekenen van UNICEF en USAID zie, zoals in Afrika. Vreemd eigenlijk, want op mij maakt Kroatie de indruk van een welvarend europees land. Je ziet sporen van de oorlog, doorzeefde huizen, maar niet veel, haast alles is hersteld, ge-upgrade.
Bij de grensovergang Mohacs is het nog vier dagen tot Budapest. Tegen de avond komt er een leger muggen los waar je U tegen zegt. Het is zo erg dat ik een lange broek moet aantrekken, een shirt met lange mouwen en een muskietennetje over mijn hoofd om het enigszins dragelijk te houden. Het vervelende is dat het nauwelijks afkoelt, tot 00.00 blijft het drukkend warm.
Het lukt me niet de hele tijd om de Donau route te volgen omdat ik geen kaarten heb en de route niet al te best is aangegeven. Uiteindelijk kom ik over een super-autobahn Budapest in. In tegenstelling tot Turkije, en verpauperde- wanna- be- europese- oostblok landen is het hier verboden om op de autobahn te fietsen. Ik merk dat aan het bieb bieb en het nerveuze gedrag van LKW's die me op een haar na passeren.
Het imposante parlementsgebouw van Budapest doet me erg aan Venetie denken. Ik vind het een heel aangename, mooie, leefbare stad. De stad bestaat uit twee delen, als je uit het zuiden komt Buda op de linkeroever en Pest op de rechteroever. Grote statige gebouwen die nog uit de tijd van het Habsburgse keizerrijk dateren.
Herdenkingsmonumenten aan beide oorlogen, zoals een meneer met een Stahlhelm die een granaat gooit, ondenkbaar zoiets te zien in het westen.
Ik zit aan een gezellig pleintje, met allemaal cafeetjes, in een woonkazerne op de eerste verdieping met een controlfreak als hospes, maar ik ben ondertussen gehard in Afrika, Ethiopie zodat ik het geheel met een glimlach over me heen laat komen. Ach, ze bedoelt het goed, en straks ben ik weer een burger met een eigen kamer en meester over mijn eigen lot insj-allah!.
... En ... bij het wandelen naar Buda stuit ik wederom op de Camino de Santiago! Alle wegen lijken niet naar Rome maar naar Santiago te leiden!.
Morgen verder. Ik heb er enorm veel zin in, ik ga aardig snel, en moet het vast zien te houden, want de 'west' trekt! :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten