 |  |
Etappes
|
Vanaf Khartoum tot Atbara [300 km, 3 dagen] had ik de wind schuin in mijn rug dus dat ging eigenlijk wel lekker. Daarna moest ik de rivier de nijl oversteken en was er de driedaagse tocht naar Marowe/ Kerima waarbij ik een zuid- westerwind geladen met zand tegen me had. Het lukte me de afstand in drie dagen te doen maar het was zwaar, heel zwaar.
Augustus is de zomer in Sudan en de wamste periode van het jaar ( ik zat er de hele maand augustus). Van 13.30 tot 17.00 is er het Zenith het heetste moment van de dag. Temperaturen overschrijden de 50 graden celsius. Plekken om te schuilen [tegen de zon] zijn er niet ...
de royal city, Khartoum- At Bara, Sudan
Hoe deed je dat dan met pauzes houden?
Korte pauzes hield ik gewoon langs de kant van de weg, maar een langere pauze (rusten, iets eten) hield ik in buizen onder het wegdek waar tenminste schaduw was en de hete fohnwind voor [enige] verkoeling zorgde.
Dorpen waren er niet maar ik had genoeg brood en eieren bij me om een omeletje te kunnen maken. Ik gebruik overigens nu het benzinebrandertje omdat gascartouches nergens te krijgen zijn. Vreemd want iedereen kookt hier op gas ...
Op de eerste dag zat heel veel tegen zoals een freewheel dat haperde omdat er zand inkwam, banden [plakkertjes] die sprongen door de hoge temperaturen ... Het geeft veel stress omdat je het moet repareren in de woestijn [zand!], het kost tijd en je hebt constant dorst, dus je drinkt maar je komt niet vooruit [door de reparatie] dus je gaat te snel door je watervoorraad heen.
Hoeveel water had je dan bij je voor die drie dagen?
Per dag zeven liter [keer drie] maar het was niet genoeg. Heel af en toe had je een bouwsel wat ze `Cafyteria` noemen. Daar stond dan een ton gevuld met water uit de Nijl. Een keer moest ik ervoor betalen. De vreugde om het zien van die knakker met zijn ranzige water overwon het van mijn pissigheid ervoor te moeten betalen.
Kampeerde je steeds in de woestijn?
Ja, dat was heerlijk al koelde het s`avonds maar langzaam af. Pas 06.00 in de ochtend werd het [even] lekker fris.
Je ziet dat de locals ook last hebben van de warmte: overdag zie je ze niet [als je in een dorpje bent] en s`avonds slepen ze een soort stretchers naar buiten waarop ze slapen. In de woestijn heb je geen airconditioning of ventilators!.
Maar uiteindelijk bereikte je [eerst] Marowe [een stadje aan de Nijl] en vervolgens Kerima [aan de overkant van Marowe]. Kerima is nogal speciaal eye?.
In/ buiten Marowe kampeerde ik in een dadelbos, heerlijk!. Je moet je het volgende voorstellen [als je de rivier de Nijl volgt in Sudan]: een enorme desolate woestijn/ maanlandschap waardoor de Nijl kronkelt. Om de Nijl zit aan weerszijden een groenstrook: dadelbos waar dadelboeren dadels telen. Niets is - of zeer zelden- afgepaald of omheind dus je kan er zo in. Het is eigenlijk een reusachtige camping en als je erin zit heb je [s`avonds een waanzinnige sterrehemel!] het idee in een soort `Garden of Eden` te zijn.
De asfaltweg zelf is op zo`n vier kilometer buiten die groenstrook aangelegs waarom weet ik niet. Je zit dus constant in de woestijn met die ## temperaturen ## . Je komt ook niet door dorpjes want die zitten tegen die groenstrook aan [niet IN de groenstrook want letterlijk elke vierkante meter wordt gebruikt voor de dadelteelt].
Het moment dat de avond viel was voor mij het hoogtepunt van de dag. Ik karde die groenstrook in en maakte mijn kamp op. Daar was het koel en at ik een heerlijk omeletje met een flinke kroes K`aghwa Turkiy [koffie zoals de Arabieren die maken, dus gewoon heet water op de koffie en de droesem laten bezinken] in een heerlijke tuin onder een prachtige sterrehemel!.
Wat heb je in Kerima gezien?
Pyramides!. De eerste keer dat ik in Soedan ben. Weliswaar waren ze niet zo groot als in Egypte maar toch indrukwekkend [ze waren puntgaaf wat op zich bijzonder is want 90% van zulke monumenten in Sudan verkeert in een deplorabele staat.
ik voor de pyramides van Kerima (Sudan), met op de achtergrond de voor de pharao`s heilige berg Jebel Barkal
Nu was je een keer echt in zo`n stadje aan de Nijl [Kerima]. Was dat nog speciaal?
Tja, er gaat een asfaltweg heen [bijzonder!] dat naar een zandige gare routiere leidt [busstation] vol met collectivos, pick-upjes volgeladen met homies met witte doeken om hun hoofd gewikkeld die Qhoalla naar me bleerden als ze me inhaalden op de weg.
Om die Gare heb je dan wat `resto`s` waar je vaak 1 gerecht kan eten [een menu bestaat niet]: `fool` [bonenpap] plus kip of een slijmerige substantie die men op een soort injera smeert en naar binnen schrokt. Erbij krijg je dan een kroes bruin Nijlwater, ZO uit de nijl getankt dat de oorzaak was van tien dagen dhiarree.
Gatver!. Werd het fietsen daardoor niet ontregeld?.
Tja, ik moest om de haverklap naar de wc en ik had buikkrampen maar ik was niet ziek of zo. Bovendien had ik op de fiets een zodanige houding [iets voorover gebogen] wat ervoor zorgde dat de stoelgang werd uitgesteld. Ging ik een pauze houden, zitten of staan dan kwam alles er uit. Nee, de fiets gaf eigenlijk meer problemen dan mijn fysieke gesteldheid.
Zoals wat?.
Een achteras [van egte indische maeckelij] die weer vastliep, inferieure buitenbanden die te snel slijtten ... Heel frustrerend als je dat er ook nog bij hebt.. Vaak kon ik aan het eind van de dag niet eens gaan rusten maar moest ik eerst nog een reparatie uitvoeren of banden plakken.
Hoe verliep het contact met de locals. Werd je nog gepest of viel dat wel mee?.
Ook in Sudan wil men graag met je praten en is er die zucht naar aandacht van die LBM [Leuke Blanke Man] maar significant minder in vergelijking met Ethiopie. Toch waren er incidenten ...
Zoals wat?
Ach, misschien is `incident` een groot woord... maar toch. Ik pauzeerde een paar keer bij een benzinestation [schaduw] en dat is waar die pick-upjes- geladen- met- homies ook stoppen. Je moet dan gelijk een rits debiele vragen gaan beantwoorden maar ik negeer ze standaard. Ze zitten ook vaak aan mijn spullen en DAT haat ik. Ze houden sowieso van aan dingen zitten: elkaar, zichzelf, autos, brommers, fietsen, handvat/ rem fiets etc.
Op zo`n figuur liep ik af en zei op nogal intimiderende toon en in het Nederlands: `ik zit toch ook niet aan jou?` [ ik sloeg tegen de zijkant van zijn gezicht en betastte zijn schedel met mijn rechterhand], wijzend op mijn fiets, aanrakend, ` MA` (= NEE) zeggend. Een politieman zag het, werd giftig stapte uit en begon in het arabisch tegen me te bleren. Eigenlijk wel grappig ware het niet dat de hele groep zicht tegen me begon te keren. De andere agenten deden geen enkele moeite om te communiceren [ma Inkelizie = geen Engels], het `slachtoffer` kreeg plots het hoogste woord en bestraffend zei dat ik maar weg moest gaan.
In Kerima maakte ik scene omdat ik het gevoel had genept te worden [in een restaurantje]. Het gaat me niet om het geld, maar als ze me neppen of niet eerlijk behandelen wordt ik giftig [hier in Aswan bijvoorbeeld is het heel erg: je moet constant twee, vijf keer zoveel betalen als een local. Ik pik dat niet en weiger botweg, leg de normale hoeveelheid op tafel en loop weg].
... Je bent al zo lang onderweg, het is niet vreemd dat je tolerantiegrens naar beneden gaat [of je bent gewoon een naar mannetje :) ]. Maar hoe was het laatste stukkie naar de grens, naar Aswan?
Van Dongola naar Wadi Halfa [de grens met Egypte] is 400 kilometer en die heb ik in 4 dagen gedaan. Voor mij was het het zwaarste traject in heel Sudan. Nu had ik vier dagen de volle wind tegen [terwijl ik die in de westelijke Sahara, Mauritanie juist mee had!]: om 10.00 ging het `ventiel` open dat pas dicht ging om 19.30. Ik werd er wanhopig van omdat ik maar niet vooruit kwam [dag 1: slechts 60 kilometer gedaan van 09.30 tot 18.30].
Op dag 2 haalde ik de honderd kilometer na vroeg beginnen, zeer gedisciplineerd fietsen [korte pauzes houden], veel vloeken, hard werken en een uur in de avond doorgaan. Op dag drie begon ik om 06.30 wat extreem vroeg voor me is - de weg ging overigens PAL naast de Nijl wat heel cool was!- en toen werd ik het zat.
Zat?. Je hebt toch niet zo`n rebellenpick-upje gehitched?
Haha, nee hoor. nee, ik zag tegen de volgende dag op en besloot tijdens de nacht door te trekken.
mmm ... geen slaap en 240 kilometer in een keer. Niet mis en dat in de desert waar je bovendien nog een behoorlijk stuk [60 kilometer] tijdens het ongunstigste moment van de dag moest doen ...
Tijdens de nacht fietsen was heerlijk!. Heerlijk fris onder een prachtige sterrehemel, geen wind en normaal kunnen fietsen .... Van 20.00 tot 06.00 had ik drie pauzes waarbij ik ZO moe was dat ik aan de kant van de weg in slaap ben gevallen [steeds een uur].
De ochtend ontbijtte ik in zo`n ranzige `cafyteria` en met knikkende knieen fietste ik naar 10.00 alwaar het ventiel weer open zou gaan. De laatste 115 kilometer naar Halfa was een enorm rauw stenig stuk woestijn ver van de rivier de Nijl. Geen struik, geen begroeiing niks. Opeens een vlakte met in de verte de bergen waar de weg in leek te verdwijnen. Een kronkelende weg waarbij je soms die verdoemde wind iets minder tegen had.
Toen ging de 50 graden fohn aan. Het credo: 10 kilometer fietsen- rust- 10 kilometer fietsen- rust etc. Zelfs die 10 kilometer kostten enorm veel kracht, energie en tijd. Uiteindelijk heb ik 8 uur over 60 km gedaan omdat ik zo moe was, buikkramp had ...
Maar je hebt het gehaald!. Wadi Halfa, een dorp gesticht door een paar Nubische families die weigerden te vertrekken toen Lake Nasser [veroorzaakt door de stuwdam in Aswan] hun gebied onder water zetten.
Wadi Halfa is de grens, de `gateway` naar Egypte en de enige manier om er te komen [Aswan, zuid Egypte] is per boot.
Moe en hongerig bereikte ik Halfa en at kip, Xoebs en zir-zir [een soort blaadjes die je aan je konijn geeft] met sjey op een plek met een paar bomen waar ik mocht kamperen. De volgende dag ontdekte ik het `ticket office` [ontdekken, want niets is aangegeven en als er iets is hebben ze het in het arabisch opgeschreven] waarbij de chief zei: `full, next week`.
Toen ik na een uur de ticket voor next week kocht [voor 150 harde SPound = 30 USD = 20 E] en voor de zekerheid nog eens vroeg: `next week?`, zei de goede vrouw: `tomorrow!`. GOOD woman, Allah Akhbarr!!.
Het volgende projectje was de weg naar de haven verkennen [nadat ik bij immigration te horen kreeg dat ik de exitstempel tomorrow moest halen]. Maar eerst goed eten: kippebout plus fool plus een heerlijke Nijl-Aseer- Mango (jugo de mango) geproduceerd door een geimporteerde Egyptenaar, herrliitsj!.
Vervolgens de boottocht naar Aswan [de eerste en grote stad in zuid Egypte]. Hoe was dat?. Was dat zoals je inttocht in zuid Sudan, dus met zo`n `camion` geladen met mensen, hout en andere sjit maar dan over water?
E-X-A-C-T-E-L-Y !. EN vergeet niet het op elkaar gepropt zijn, nauwelijks bewegingsruimte hebben, pure wahnsinn!.
Dus een uitgelezen mogelijkheid nieuwe vrienden te maken!.
Ach, zoals je weet ben ik niet zo`n sociaal typje maar ik heb inderdaad gepraat met andere mensen: een ex-rebel uit Darfur [die besloot zijn rebellenloopbaan te beindigen omdat hij zijn bezigheid uiteindelijk onproductief vond en nu op weg is naar Libie om te gaan werken in de petro industrie, voor een beter leven]. Twee uit Darfur die naar Tsjaad waren gevlucht en waarmee ik Frans kon spreken, heel leuk!. Plus een duits koppeltje en een italiaans/ ethiopische free-lance fotograaf met een enorme camera van wel 10 kg op zijn buik.
Naast handelaren, kwartjesvinders dus ook een mini uittocht van Soedanezen die hun land, de discriminatie, de economische uitzichtloosheid zat zijn ...
Ja, het is treurig. Het waren jonge sympathieke open mensen waarmee ik sprak. Met die ex-rebel kon ik zelfs redelijk Engels spreken omdat hij zo hongerig was naar kennis, iets beters...
s`Avonds waren de dekken bezaaid met slapende mensen, je kon nauwelijks lopen. Ik zat in de `Kafyteria`, een half donkere smerige vochtige grot arabische woordjes te memoriseren/ op te schrijven onderwijl slurpend aan een waterige sjey en bekeken te worden door andere homies die, zodra onze ogen elkaar ontmoetten, gelijk met me wilden praten...
Om 01.00 passeerden we de epische standbeelden van Abu Simbel, verlicht door schijnwerpers. Een indrukwekkend gezicht: enorme stenen Pharao`s die stoicijns voor zich uit keken.
De dag: op een meer zijn in een woestijn, apart!. De enorme dam uiteindelijk bereiken. Eerst moest alle shit van de boot geladen worden door kruiers in een soort blauwe overall voor wij, de passagiers, eraf mochten.
Customs, een chaotische tenenkrommende passage waarbij iedereen- passagiers en kruiers die die enorme pakken sjouwden- zich door een smalle gang moesten worstelen. Een hoop geschreeuw, geprop, Egyptische officials die niet ingrepen. Aan het einde van de gang - zoals op het vliegveld- een detectie/ rolband apparaat waar mijn fiets perse door moest. Ik werd nu echt pissig [een andere dame werd hysterisch en begon te gillen] want ik moest alles afladen en op die band gooien terwijl om me heen een stroom dringende, persende mensen/ kruiers zwermden.
Maar goed, uiteindelijk heb je dat ordeal ook overleefd. Hoe is Aswan?
Toch een schok maar in de positieve zin van het woord. Eerst moest ik 12 kilometer door een woestijn en plots zijn daar bomen, bos, tuinen, parken, de rivier de nijl met daarop traag voorbij glijdende `felukah`s` met hun karakteristieke driehoekige zeilen geladen met een paar touristen. Vuilnisbakken. Schoon drinkwater. Openbare schone plee`s waarop je kan zitten(!). Weer kunnen pinnen.. Andere white boys [touristen]. De mensen hier zijn westerser gekleed, lijken minder religieus te zijn dan in Sudan al heb je hier ook enorme moskeeen.
Er zijn hier Soukhs zoals in Marrokko. Het doet me sowieso heel sterk aan Marrokko denken: de mensen, de `sjey`, alles is toch wat ontwikkelender dan sub-sahara afrika..
Ik moet Aswan eigenlijk nog goed bekijken. Ook weet ik niet of ik nog naar Abu Simbel ga [je kan de boot pakken].
Je bent van ver gekomen. Heel ver, van ver. Hoe kijk je nu naar het vervolg?.
Ik heb er nog steeds geen genoeg van. Ik ben blij hier te zijn en verheug me op het vervolg. Ik ben nieuwsgierig hoe de weg zal lopen [meer dorpjes of juist niet], of ik belaagd door kinderen ga worden zoals in Ethiopie [of juist niet]. Ook is het nu september. De zomer is officieus afgelopen en het zou nu wat koeler moeten worden [al is het op een dag zoals vandaag nog behoorlijk heet].
Ook is de weg die ik pak door een gebied bezaaid met monumenten uit de Pharao tijd [al is het onmogelijk alles te bekijken] en is het opwindend Europa weer te naderen al kom ik daar niet in de beste tijd van het jaar aan.
Je moet een doel hebben al verleg je je doel steeds. Ik heb nu mijn vizier op de Sinai, Jordanie, Israel gericht. Misschien dat ik Gaza ook bezoek [via Rafah al staat het me tegen dat het daar zo hutje mutje is].
Ik mijmer over de Shvil Israel die ik graag wil lopen [Israel trail van Eilat in het zuiden naar het noorden, de grens met Libanon]. Ik breek mijn hoofd over hoe ik de eerste 300 kilometer door de Negev woestijn ga overbruggen, er is daar geen water, niets. Te voet is het zes dagen als je waanzinnige etappes van 50 kilometer loopt...
Take a break en hang goed de tourist uit in dat God-for-saken Aswan haha, hasta la proxima!.
Vale!.
Heej JW.
BeantwoordenVerwijderenNou ik ben nu in Gambia sinds afgelopen vrijdag. Morgen ga ik naar Dakar. Ik blijf zo'n 3 maanden want mijn vriend komt uit Senegal. Ik heb hem ontmoet afgelopen maart in Dakar!
Groetjes van Elianne
haha, weer Dakar! Volgens mij kun je nu met je ogen dicht daar rondlopen, zo goed moet je die stad nu kennen!
BeantwoordenVerwijderenIk zit nog steeds in Aswan, maar morgen ga ik toch echt weg, naar EDfu, Luxor, valley of the Kings!
saludo [uit Aswan],
JW
Hé Jan -Willem,
BeantwoordenVerwijderenMaar goed dat je overal je eigen hoofd bij fotografeert, anders zou ik er niks van geloven en denken dat je gewoon vanuit Delft mooie verhaaltjes aan het typen bent ;-)
Niet teveel ruzie maken hè, we willen je graag heel terug zien!
Groetjes Simone
eyyyy Simone!
BeantwoordenVerwijderendat betekent dat je mn kaartje hebt gekregen ahaahha
ik zal je advies ter harte nemen en me als een Gezellige Lieve Man gedragen! [maar je mag toch niet over je heen laten lopen? Jij bent toch soms ook de ueberbitch?
groetjes uit Luxor,
JW