Saludo de ... Bangassou! (RCA)

Bangassou, république centrafricaine (RCA)

		Kaart C.A.R	Fiets etappes C.A.R.

Bangassou

Ik ben na zo'n 9 dagen vanaf Bangui aangekomen in Bangassou,  zeg maar de tweede stad van dit land. Het schijnt een behoorlijke stad te zijn, maar ik vind het nogal dorps, ook omdat iedereen wil weten wie ik ben, waar ik vandaan kom. Niets is hier verhard,(ook de straten in de stad niet) ik zat constant op een zandweg vol gaten, zand, rotsig, en op ruig terrein. Ik moet de stad eigenlijk nog een beetje verkennen. Bij aankomst ben ik gelijk een biertje gaan drinken in de ‘cave’ op het kruispunt, herrlitsj!.

Soms denk ik terug in de tijd te zijn, terug in de koloniale tijd, wat van die koloniaal’achtige bouwsels, een ranzige brug uit 1943 die een brede rivier overspant (PK Dix-sept de Bangassou), met beneden een jongetje pagaaiend in een wrakkige pirogue. De huizen, het marché waar je een ‘shey’ kan drinken, bruin bestoven van de oerwoudweg. Het oerwoud is sowieso dichtbij, al is het om Bangassou vrijwel verdwenen en zie je ranke smalle bomen in rijtjes gepland, in het kader van een ‘projet reforestière’.

en route

Steeds door kleine dorpjes  ‘pedaleren’ waar de laatste 4 dagen geen pomp meer te bekennen was (in een behoorlijke village zeg maar het hoofd van de prefectuur was 1 pomp voor het hele dorp, dat anno 2012, waanzinnig!). Een pomp slaan kost 200.000 FCFA -300 euro- peanuts zou je denken, maar het geeft aan hoe arm dit land eigenlijk is terwijl je overal rivieren hebt en ik 2 keer een 'chute' (waterval + waterreservoir) ben gepasseerd waar je qua watervoorziening toch gebruik van kunnen maken zou je denken.
 

... de weg voor Bambari/

Moeizaam want daardoor kon ik mijn water nauwelijks bijvullen, en het is hier gruwelijk heet overdag. Ik ben voorzichtig met zomaar water vragen bij een dorp want ik heb geen zin om ziek te worden door iets als vervuild drinkwater. Ik heb 2 keer in een wat troebele 'marigot' (= beek) water zitten filteren, heb ik dat ding toch nog gebruikt haha...Gelukkig heb ik nergens last van, behalve dan de pure uitputting tegen het eind van de dag. 

Het is hier 'saison sèche' (= droge periode, tot april notabene!), het is een probleem want de stroompjes reduceren tot een stinkende modderige poel waar ze dan met hun gele jerrycans water mee gaan halen. Gelukkig heb je af en toe een hevige regenbui, met snoeiharde wind, 'voll Gass!'. Een beetje pijnlijk als je met je tentje in de bush staat, maar goed voor het land zeg maar. Ik zit nu weer in zo'n 'maison catholique', net gepraat met père Theo, een frater\ spiritain uit Gelderland die hier al 42 jaar zit en nu beter frans spreekt dan nederlands haha...

En route gaat het afgezien van het moeilijke terrein, en de slechte weg goed. Ik kom boeren tegen, met machetes, of een geweer maar dat zijn jagers. Toch moet ik wel even slikken als ik ze passeer en bedeesd 'Bonsjoer' zeg. Het zijn toch wapens, en je bent in Afrika. Toch is niemand vijandig tegen me, integendeel, hun vriendelijkheid\ hartelijkheid werkt me vaak op de zenuwen. Als ik onder een boom rust komen ze vaak een stoel brengen, verwachten dat ik met ze ga praten (zoals alle afrikanen is het een heel sociaal volk), maar ja, ik ben gewoon niet zo'n gezelligheidstypje, bovendien helemaal bekaf, en niet zo in 'the mood' weer dezelfde debiele vragen te moeten bantwoorden, dus ik heb een belangrijke sleutelzin ingestudeerd die ik er nog net uit kan brengen; 'Merci pour me laisser repouser seul!' (= 'bedankt om me alleen uit te laten rusten').


... katoen proppen, voor Bangassou

In het begin voelde ik me wat schuldig, mijn enige contact met dit volk lijkt te zijn als ik ze vraag me met rust te laten, of als ik weer bij zo'n hindernis\slagboom aan gendarmes moet uitleggen dat mijn papieren ECHT in orde zijn, en het gebruikelijke repertoire aan vragen zoals 'waar kom je vandaan, hoe lang reis je al, waarom doe je dit etc. etc. doorloop. Maar na een tijdje niet meer, zelfs een kind van  drie snapt dat je iemand enorm irriteert door voor hem te gaan staan en hem ongenegeerd eens goed gaat bekijken.

Een geslaagde ontsnappingspoging

Over het algemeen zie je hier nauwelijks auto’s, heel af en toe een ‘camion’, of van die glanzende witte pick-upjes met een UNICEF vlag die zodoende niet de hele tijd door die mongolen in uniform worden gestopt bij zo’n ‘barrière’ over de weg. Ik heb nog overwogen zelf zo’n vlag in elkaar te frutselen en die aan mijn fietsje te knopen maar dan krijg je weer een hele andere set intelligente vragen die je moet gaan beantwoorden. Of  je ziet een enorme brakke wagen, zonder voorruit, volgepropt met jerrycans, hout en mensen die zelfs buiten het vehikel bungelen. Toch hebben allen 1 ding gemeen: de piloot denkt altijd dat hij Allah + mohammed in dezelfde persoon\ king of the road is. 

De bedoeling is dan dat jij als voetganger\ fietser in de bush springt en op die manier een soort voorrang verleent, (de ‘weg’ reduceert meestal tot een smalle ‘chemin’ omzoomd door hetzij jungle, hetzij bush). Ik heb daar altijd standaard schijt aan, rijd meestal op het beste deel van de weg –het midden-, en meestal vergeven die piloten het me omdat ze niet altijd zo’n MBM zien (Mooie Blanke Man). Slechts een keer reed zo’n piloot me luid gesticulerend ECHT van de weg uit pure verontwaardiging bij zoveel gebrek aan respect van mij voor hem.

... de weg naar zuid soedan/

Heel soms, en dat is zeer bijzonder, mindert een tegenligger-vehicule vaart, om de hoeveelheid opgeworpen stof wat te verminderen. Een wit pick-upje, komt me links tegemoet, mindert vaart, geschreeuw, een figuur op slippers in een hawai’achtig hemd komt van achter me links van me op me af rennen, achter hem een figuur die uit het pick-up klautert en met een Kalashnikov op hem begint te schieten. Ik sta net niet in de vuurlijn. Drie meter van me rent de achtervolgde de bush in, met zo’n dertig seconde later de Kalashnikov -held achter hem aan. Ik weet nu hoe een Kalashnikov klinkt: korte, klapperpistool’achtige knallen. De weg is slecht, golfpatroon, stijgt, maar ik heb er lak aan, het is nu pure adrenaline dat mij vooruit stuwt: weg van hier!

Zo’n twee uur verder met de tong op mijn ranzige sandalen bij wijze van spreke rust ik uit in een bamboestoel bij een corrupte gendarme. ‘il faut payer 5000 FCFA!’. Corrupt, want hij ‘regristreert’ niets (je wordt meestal in een soort Groot Boek opgeschreven ) en ik kan zelfs over de hoogte van het bedrag met hem onderhandelen…

Fietsonderdelen

Op deze weg loopt na zo’n 10 dagen mijn fiets min of meer vast. Ik moet de fiets dan helemaal schonen, smeren, en dan gaat het wel weer. De versnellingscasettes zijn versleten, ik trap er al mee sinds Guinee-Conacry, ruwweg 5000 km dus. Niet gek ey? En dat voor Echt Chinees Vakmanschap!. Ik denk dat ik De Voorzitter een bedankbriefje stuur als ik ooit weer terugkom-insj-allah!. Ik heb nu 5 extra buitenbanden, 2 extra versnellinscassettes en 4 kettingen, waanzinnig gewoon maar wel nodig. Gek genoeg heb ik helemaal geen lekke banden meer, 1 keertje, maar dat was een geplakt lek dat was gaan scheuren.  Hang Zou staat achter me, een hele geruststelling!.

 ... waterval na Alindao

Mission Catholique

Het mission catholique zie ik echt als een oase op deze zowel fysiek- als mentaal rauwe weg. Vanaf Bangui tot hier in Bangassou was ik 2 keer in zo’n mission catholique: in Alindao bleef ik een extra dag met als excuus om de finale van de afrika cup tussen le Zambie en  cote ivoire te kunnen zien (een boutwedstrijd, na 120 minuten nog 0-0), maar eigenlijk gewoon om uit te rusten zo kapot was ik.

Ik mocht ook mee-eten, twee keer daags (er was ook een ontbijt maar ze vergaten me daarover in te lichten). En route kun je hier nauwelijks (goed) eten, ontstellend eigenlijk. OF ze tafelen hier uitgebreid thuis (geen buiten –de-deur-eetcultuur) OF het is gewoon Bar en Boos, en leeft men hier i.d.d. slechts op Maniok en een glaasje sjey\ nescafé…

Je kan je afvragen waarom ik voor zo’n hard leven kies. Waarom jezelf zo’n pijn doen? Je kan ook een reisje naar een grieks eiland boeken, en daar op het strand chillen, zoals zo velen doen. Het is eigenlijk de pure uitdaging die me op de been houdt, kijken hoe ver ik kom, of ik Egypte, palestina echt ga\ kan halen. Ik denk dat ik me op een idyllisch eiland al gauw zou vervelen..

 het helse paradijs.../

Bovendien trekt de islamitische wereld, een interessante wereld. Het is rauw, rough, maar ook mooi, indrukwekkend hier. Ik blijf me verbazen hoe de mensen hier overleven. De maniok moet wel een belangrijk bestanddeel zijn…