Dakhla, kust
Ik heb nu een heerlijke fiets, goed equipment. Gisteren heb ik bij een hete zon 200 kms gefietst. De nacht tevoren mocht ik in het rommelhok van een benzinestation slapen, vriendelijk toch?
Dat verlaten dorpje hierboven lag pal naast dat benzinestation, diep in een kloof. Eigenlijk bij toeval dat ik het zag, met een prachtige playa!
de weg naar de playa...
verlaten bunkertjes. Het leek wel wat op Pompeï, overal arabische kreten op de muren, verlaten cafe's, woonhuisjes..
vette rotsformatie
Gisteren was er de hele dag niks, af en toe een vissersdorpje/ tenten waar die vissers in pitten want je zit pal aan zee. Ik moet me goed beschermen tegen de zon, want ik merk dat ik na al die tijd verbrand; andere delen van mijn lichaam worden nu bestraald omdat ik nu fiets en niet meer loop. Zo zijn gisteren de ruggen van mijn handen enorm verbrand.
Ook fietste ik gisteren voor de eerste keer in mijn leven in een heet gebied in een short met lange mouwen om mijn armen te beschermen tegen de zon. het is alsof die zon hier agressiever is dan normaal. Maar ik was ook twaalf uur buiten.
Ik heb een soort tulband om mijn hoofd, en een doek voor mijn mond, alleen mijn ogen zijn vrij, zo touareg'achtig weetje wel. Dat werkt uitstekend, aan het eind van de dag waren dus alleen mijn handen wat verbrand, verder had ik niks. Ook spierpijn wordt steeds minder (mijn zadel was te laag, had ik hoger gezet, dat helpt ook enorm!)
waar woestijn en de zee elkaar ontmoeten...
Het is hier een enorme rauwe omgeving, vooral aan het einde van de dag, toen ik 40 km voor Dakhla was was spectaculair, tafel'achtige bergen, een enorme kale vlakte, ik moest naar beneden roetsjen, door die vlakte tegen een snoeiharde wind infietsen tegen een wind die ik de hele dag in mijn rug had gehad, het was al beetje zonsondergang, en dan nog 40 km, met 160 km in de benen.
Er zijn steeds politiecontroles, ze schrijven dan alles op. Het is eigenlijk wel gezellig, de gendarmes doen helemaal niet lullig tegen me en zijn heel belangstellend. Aan het begin van de dag een benzinestation en aan het einde van de dag eentje waar je kan rusten, en een nescafe kan drinken (gatver! de vent die DAT heeft uitgevonden moeten ze afschieten!).
Ik hou eigenlijk geen pauze, op de fiets eet ik na drie uur een cake'je, drink wat water en rook een sigaretje. Gister ben ik na vijf uur bij een watertoren even gestopt. Er was een oppasser die op de winkel moest passen, blij met wat aanspraak werd ik in zijn hok uitgenodigd, drie matrassen op de grond,; ik kreeg een kommetje zoete melk, hij bood ook eten aan, ik mocht blijven slapen en een douche nemen als ik dat wilde, heel gastvrij, maar ik moest nog zo ver...
... station de service, alwaar men een heerlijcke nescafe tot zich kan nemen!
Ik zit nu in Dakhla, je moet eerst tweehonderd kilometer door de woestijn helemaal nada, en dan kom je aan op een schiereiland. Op het uiterste puntje is er weer van alles, een complete stad, gisteren zag ik zelfs kite surfers, heel typisch. Hier is een vliegveld, er zijn bomen (!) - wat toch bijzonder is in de woestijn-, cafe"s, een strand, etc.
Ik moet hier toch op zijn minst nog tien dagen wachten voor ik mauritanië in kan. En ik heb voor die schurkenstaat een visum van een maand terwijl ik er in 5 dagen door ben insj-allah!.
kiters-kampje
Ik merk dat ik hier een beetje afgezet wordt, ze laten me in de foendoq (hotelletje) teveel betalen. Ik wordt daar dan pissig van, ik heb er wat van gezegd ook, maar dat heeft helemaal geen zin. Die kneus haalt zijn schouders op zovan : ‘als je er er geen zin in hebt ga je maar weg’.
Eigenlijk is het nog niet veel, gisteren 100 DH (10 euro), en nu 80 DH (8 euro), en morgen krijg ik een kamertje voor 1 persoon voor 60 DH (6 euro), dus dat is wel ok.
Nu nietsnut ik eigenlijk, slenter wat door het troeperige stadje, ik ga zo wat eten want ik honger van het nietsdoen:)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Donderdag, 28/07/2011, Villa de Cisneros ( الداخلة /Dakhla/)
Eh bien amice, ik zie dat je in een nieuw plaatsje zit?
Nee hoor, dat is hoe dit dorp vroeger heette. Het was hier tot 1974 ongeveer een spaanse kolonie/ protectoraat. Het is genoemd naar de spaanse meneer die in 1880 hier terugkwam om het te gaan herkoloniseren.
Herkoloniseren?
Ja. Dit plaatsje wordt al in 1500 in een soort kerkoorkonde al genoemd als zijnde een koloniseerbaar oord voor Spanje (bij het verdrag van Tordesillas werd door de paus de wereld eventjes opgedeeld tussen Portugal en Spanje om te voorkomen dat die katholieke naties elkaar zouden gaan bevechten).
Maar eigenlijk is Dakhla weer verlaten, tot 1880 dus. Het is mij eigenlijk een raadsel dat ze hier terugkwamen, maar misschien ook niet, want de lagune naast dit schiereiland is zeer visrijk, en Dakhla is nu DE belangrijkste marrokkaanse haven. Ook zitten hier in de buurt zoutmeren, en er wordt ook uranium gewonnen, zat spannende spulletjes dus en de moeite waard dit te bezetten.
Wow!. Wat weet je toch een hoop onbenulligheden! Wreed!. Hoe komt dat?
Tja, ik zit wederom in een soort routine, tot ik eindelijk woestijnstaat/ schurkenstaat Mauritanïe mag betreden. Mijn visum gaat pas de 31e juli in. Ik zit op 2 (fiets) etappes van de grens, dus ik moet minimaal tot en met 30 juli hier blijven. Ik draai mijn gebruikelijke rondjes: ik slaap dus heel veel, wandel wat door dit interessante dorp, eet een bonensoep لوبيا (/Loubiya/) of twee, drink zo'n 'kagwa b'il hlieb' en vertaal interessante arabische artikelen zoals hieronder:
vette 'flying anti-drone' waarmee de US die arme islamieten bestookt!
Was de west sahara eigenlijk in het verleden deel van een Groot Marrokkaans Koninkrijk of een soort emiraat?.
Als je maar ver genoeg teruggaat kom je uit bij de dynastie van de Amoraviden, Abbasiden zo ruwweg rond 1100 die een rijk hadden dat zich uitstrekte vanaf de senegalrivier tot Andalusië, dus de tegenwoordige landen Mauritanië, de west sahara, marrokko en zuid spanje omvatte. Er zijn nog altijd figuren die ervan dromen dit rijk weer in ere te herstellen.
Het woestijngebied van de sahara werd voornamelijk door woestijnnomaden bevolkt, de Saharaoui's. Je hebt wel enkele stadjes, zoals Tarfaya, Sidi Ifni, Laayoune, Boujdour en Dakhla maar die liggen voornamelijk langs de kust en hebben eigenlijk bestaansrecht door de enige belangrijke asfaltweg die er door gaat.
Wat voor rol speelt Polisario eigenlijk in de west sahara?
Het 'frente polisario' (Frente Popular de Liberación de Saguía el Hamra y Río de Oro ) is een verzetsbeweging die al tijdens de spaanse bezetting is opgericht om de spanjaarden te bevechten. Nadat Spanje wegtrok bond Polisario de strijd aan met marrokko (dat het gebied onder leiding van koning Hassan II in 1974 binnentrok met een leger van 100.000 man + een groep burgers van 350.000 personen die onder de noemer van 'groene mars' werden aangevoerd) en Mauritanië dat de west sahara via het zuiden binnendrong.
El-Ouali Moustapha Sayed (1948- 1976), eerste leider van Polisario
Kansloze strijd dus voor dat Polisario...
Nou, dat viel reuzemee. In het begin wel, maar door het voeren van een guerilla oorlog en sabotage acties te plegen controleerden ze in 1979 twee derde deel van de sahara. Sabotage acties pleegden ze vaak over afstanden van honderden kilometers. Doordat ze het gebied als geen ander kenden, het marrokkaanse leger uit diensplichtigen bestond afkomstig uit het atlasgebergte en berbers uit het rif en de woestijn niet kenden legden de laatsten het vaak af. Hier in Dakhla bijvoorbeeld zat een marrokkaanse legergroep min of meer opgesloten terwijl Polisario vrijelijk door het gebied kon bewegen. Op gegeven moment viel Polisario zowel Tan Tan (dat in zuid Marrokko ligt) als Nouakchott (de hoofdstad van Mauritanië) aan. Ook beschoten ze Laayoune met mortieren.
Maar uiteindelijk legde Polisario het toch af... Hoe kwam dat?
Marrokko begon in 1980 (financieel en logistiek gesteund door de VS) met het bouwen van een 3 meter hoge muur; of 'berm' vergelijkbaar met de muur door de palestijnse gebieden. Ze begonnen met een 'useful triangle' rondom Laayoune die steeds meer naar het oosten werd uitgebreid. Het is niet erg moeilijk er overheen te klimmen, de berm is dan ook bedoeld als een soort waarschuwingssysteem: uitgerust met radar kan beweging op 60 km al worden gedetecteerd, bovendien liggen ervoor mijnenvelden, en achter mobiele legereenheden die snel ter plaatse kunnen zijn.
de marrokkaanse 'berm'. Het gele gebied wordt door Polisario gecontroleerd
Bovendien, niet zo netjes, zette het marrokkaanse leger napalm in tegen saharaoui burgers, die wegvluchtten naar Tindouf, een stadje net over de marrokkaanse grens in Algerije. Er werd daar een vluchtelingenkamp geopend waar ze nog steeds wonen. Een aardige site (wel in het frans) om het allemaal eens na te lezen is: http://www.sahara-occidental.com/
En nu? Wat is de situatie nu?
In 1990 waren er onder auspiciën van de VN vredesbesprekingen tussen Polisario en Marrokko, die niet veel hebben opgeleverd al is er nu een wapenstilstand en controleert Polisario een zandstrook ingeklemd tussen de berm en de algerijnse grens, terwijl Marrokko de rest controleert
Als je kijkt naar het dagelijkse leven in de straten van Dakhla kun je dan concluderen dat Hassan II's ingezette west-sahara politiek (inlijven + herbevolken van een zandstrook) uiteindelijk succesvol is geweest?
Afgezien van wat demonstratie'tjes, het platbranden van een protesterend- Saharaoui- tentenkamp bij Laayoune in 2010 zie je eigenlijk geen ongeregeldheden hier. Wel veel militairen, en ME'achtige figuren, maar het verschilt hier niet van een andere willekeurige plaats in Marrokko. Ook zie je hier geen toestanden van bijvoorbeeld een saharaoui die een marrokkaan de hersens inslaat. Ik zie eigenlijk nauwelijks Saharaoui's hier, diegenen die ik spreek komen allemaal elders uit Marrokko, uit 'Casa' (Casablanca), Nador, het noorden, of Marrakech.
Ik weet niet of wat zoutmeren en een uraniummijn het instandhouden van een leger van 100.000 man (2/3 van het marrokkaanse leger is gestationeerd in de west sahara), dat de berm moet bemannen en 4 miljoen dollar per dag kost tegen elkaar opwegen, maar misschien dat de Opper Mo het weet (de opvolger van Hassan II)...
Dat was weer eens een flinke dosis geschiedenis haha, het is nu wel duidelijk hoe je je dagen slijt in die woestijnstad. Tss...wat een kneus, terwijl je had kunnen kitesurfen en aan het strand kunnen liggen, en....
tja...
-------------------------------------------------------
Etappe's
1. Laayoune- Lemsid (tankstation)- Boujdour: 190 km
2. Boujdour- Echtoucan (tankstation): 145 km
3. Echtoucan- Lekraa - N'tirift- Villa de Cisneros (Dakhla): 200 km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten