Saludo desde ... الخرطوم (El Khartoum!)! (vII)

Lord Kitchener`s gunboat `Melek`, waarmee hij el Khartoum bombardeerde in 1895

[twee brieven plus een beschrijving van een dag in el Khartoum]

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

El Khartoum, 05/08/2012

hoi mamma

Mohammed is de somalisische systeembeheerder op de school waar ik werkte. We waren altijd aan het geinen over somalische piraten (ik stelde hem altijd voor samen een piratenschip uit te rusten om tankers aan te vallen!).

Ik zit nu in El Khartoum, en kampeer pal aan de nijl, in een soort tuin, een vervallen sailing club (niemand zeilt hier maar s`avonds komen ze kaarten).

de nijl, blue nile sailing club, El Khartoum

Het is nu ramadan, alles is overdag dicht, en het is nauwelijks mogelijk een cafe`tje te vinden dat iets te eten, drinken serveert, nogal een overgang in vergelijking met Ethiopie waar je struikelde over de cafe`tjes en waar altijd wel eten te krijgen was (al zijn hier kleine boutique`jes open).

Ik zie nogal op tegen het vervolg, het noorden, de woestijn in.. Het is hier behoorlijk heet, over de dertig graden en  zelfs s`avonds koelt het nauwelijks af. Het maakt het fietsen erg zwaar, al heb je steeds groene plekken omdat je vlakbij de nijl zit.

Ook nu kampeer ik, of in zo`n tuin, of in een madrassa waar vaak ook bomen staan. Tegen de avond komen de mensen naar buiten, spreiden een matje uit op straat, en gaan samen in een kring eten, overal in de stad, dorp terwijl de zon ondergaat.

Wad medeni - El Khartoum, Sudan

Mij nodigen ze steeds uit om er bij te komen zitten (het is haast smeken haha), maar wat me een beetje tegen staat is dat ik zie dat ze dat bij elkaar niet doen maar bij mij wel. Ook na een dag fietsen ben ik ZO moe dat ik alleen maar rust wil en wel wil eten maar alleen.. => dus ik zeg de hele tijd `nee, bedankt` haha...

Ik heb ook de hele tijd water nodig, maar hier zetten ze groepen enorme kruiken langs de weg, waarin het water lekker koel blijft. Ik heb dit ook in Mali gezien, maar hier zit echt systeem in, bovendien worden de meesten steeds bijgevuld.

Je hebt het over `al die kinderen` [tijdens jullie Egypte reis in 1979], dat belooft nog wat. Ik ben enorm opgelucht hier te zijn, omdat ik hier met rust wordt gelaten. In Ethiopie moest ik de hele dag geconcentreerd zijn, door het moeilijke bergachtige terrein, maar ook moest ik de hele tijd scherp zijn op groepen kinderen, die me toejoelden, stenen naar me gooiden of dingen in mijn wielen staken. En dan had je nog de volwassenen met hun zucht naar aandacht (echt ELKE mongool moest iets tegen me zeggen, of commentaar op mij leveren). Ik haat dat volk.

de weg naar Gonder, Ethiopie

                               Bahir Dar- Gonder, Ethiopie

                               takjes halen, op blote (!) voeten, ethiopie

Ik ben heel duidelijk: ik wil alleen zijn en dat respecteren ze [de Soedanezen] ook. Als iemand aan mij begint te hangen of tegen me aan begint te zeuren laat ik hem heel duidelijk merken dat hij moet opzouten of ik negeer hem. Hier in Soedan is het helemaal niet zo dat (groepen) mensen me lastig vallen. Velen willen graag een praatje met me maken, maar die negeer ik [vaak].

 

Ethiopie

Gisteren had ik ruzie in een restaurantje omdat de kok me heel schofterig behandelde. Je kan dat over je heen laten gaan, maar ik heb zoiets van: `ik ben nu 2 jaar onderweg, het is niet makkelijk wat ik doe, dus ik laat me niet piepelen..`, dus ik ging verhaal bij hem halen.

Hier kampeer ik in een soort palmbos-olie- plantage, drie volwassenen (arbeiders) zien me, kijken even, groeten en lopen door. Ongekend! In Ethiopie ondenkbaar. Zelfs een pauze in Ethiopie was moeizaam, echt overal kinderen. Op het laatst was ik te moe om boos te worden, en gooide gelijk een kei in hun richting wat ook prima werkte.

Kasteel- Gonder, Ethiopie

                               Atsetewodros, Kasteelheer van Gonder! (Ethiopie)

Op het laatst heb ik zelfs een Habesja op zijn bek geslagen, heel vreemd, omdat ik van nature helemaal niet handtastelijk ben. Maar dat volk begon me enorm te irriteren. Bovendien zijn het lafbekken. In Gonder zat iemand in een auto kusgebaren naar me te maken, ik liep erheen, hopla: portier dicht, raam naar boven, op slot. Ik werd woedend daardoor, dreigde zijn ruitenwisser te breken, gelijk had ik allemaal kinderen om me heen, een volwassene die me moest kalmeren, gekke dingen...

De weg naar Soedan! (Gonder- Metama, Ethiopie)

Ik denk dat het te maken heeft omdat je hier op de rand van de woestijn zit, in de woestijn laten ze je met rust.

Hier moet ik me laten `regristreren` (50 USD) plus mijn visum verlengen. Het heeft me de halve dag gekost om hun Ministry of Alien Affairs [= de immigratie] te vinden, plus dat bijna niemand engels spreekt, maar het geeft niet... wat moet ik hier anders doen? Morgen terugkomen en misschien insj-allah lukt het me beide procedures af te handelen en mag ik 2 dagen op dat visum gaan wachten.

Er is sowieso geen drol te beleven door de ramadan. Er zijn plekken waar je gewoon kan eten en drinken maar die zijn schaars en verstopt. Wat dat betreft vind ik ze wel stiekem hier. Zo ontdekt ik bij toeval achter twee rijen haaks op elkaar staande reclameborden een enorme ruimte overspannen met tentendoek wat tjokvol met mensen zat, die thee zaten te drinken of te eten.

confererende homies, Al Qadaref, Sudan

Als het donker is dan begint het hier te leven, dan komen de mensen naar buiten, heel gezellig. ALLES is buiten, handel, eten, het zijn enorm woonblokken hier in Khartoum waar in de krochten de mensen krioelen.

Af en toe zie ik een Dinka met zijn uitstekende tanden die me aan het zuiden doen denken. Ze praten hetzelfde taaltje, een soort markt-arabisch.. Veel verschil met de zuiderlingen zie ik niet, al zijn ze hier misschien wat lichter van kleur. Hier heb je mensen van overal: Darfur, Kordofan, Nuba ...

overdag kun je wel spulletjes inslaan maar de gezellige كافيتيريا (cafeteria) die heerlijcke koffy en een taertje serveert bestaat helaas niet [overdag], Al Qadaref, Sudan

200 km voor Khartoum zei mijn achterwiel opeens `krak`... gelukkig had ik een reservewiel bij me, maar de gang naar de fietsenmaker begint bijna routine te worden. Ik besloot maar in dat plaatsje te blijven, het was er wel gezellig, met een groene madrassa en drie moskeeen.....echt waanzinnig hoe religieus je kan zijn...

ZO, ik ga nu weer eens een fietsenmaker zoeken en een lekkere shey bi nana (mint thee) drinken.

veel plezier op je reis met de gehandicapten!

JW

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

El Khartoum, 07/08/2012

ca va pere?

... en wat knap dat je zo`n veelzijdige mail kan produceren waarbij niemand [ik, mijn geliefde broeders en zusje] aandacht tekort komt hahhahahaha

Ik heb een verlenging van het visa!!!!! ALLAHHHH AKKHHBARRRR !!!. Nu zullen jullie denken, is hij gek of zo dat hij zoiets banaals opschrijft, maar nee hoor, die gasten HIER zijn gek!. Voor een extra maand moet je een `sponsor` vinden, ik had geen idee wat dat was, maar nu wel: een Sudanees die min of meer verantwoordelijk voor je is. Dus je moet eerst hier een Echte Sudanese Vriend  maken, vervolgens moet hij mee naar de immigratie, iets signeren en vervolgens krijg je het visum..

 

potentiele Sudanese Vrienden waarbij die meneer in het witte gewaad een takje in zijn mond heeft waarmee hij zijn tanden `poetst`, Al Qadaref, Sudan

Na drie frustrerende dagen waarbij ik geen Soedanese vriend kon vinden (echt, niemand hier wil of durft voor je in te staan plus dat ik misschien niet een niet erg sociaal typje ben), miscommunicatie (`no english`, waarna je dan mag doodvallen), in een Sudanees Kafkiaans doolhof van loket A naar B, C en vervolgens D worden gestuurd werd ik naar een vrouwelijke (!) generaal gebracht, een zwaarlijvige dame, met een paarse hoofddoek en een niet on-knap gezicht, ZO uit de film Starwars weggelopen.

Enfin, ik mocht mijn verhaal doen, ze was belangstellend, en was onder de indruk dat ik van addis abeba  was komen fietsen, anyway, na 260 harde sudanese ponden te hebben gedokt (43 USD = 30 euro) was ik twee uur verder (!) (dat is in dit soort schurkenstaten echt supersnel!!!!) een `regristratie` EN een maand visum rijker!!!!.

prachtige kalligrafie, al ontgaat me de betekenis een beetje

Jullie zien dat ik blij wordt van heel andere dingen dan een tropisch eiland of zitten op een olifant hahhahah.....NOG een maand om mezelf pijn te doen, wat een masochist zal je denken, maar het is eigenlijk een heel interessant land waar ik nu zit. Het is nu ramadan, tegen de avond komt iedereen naar buiten, spreidt een matje midden op straat uit (er is dan totaal geen verkeer, heerlijk, en dat in een drukke metropool als Khartoum!)... Iedereen eet dan samen, ze willen mij er ook heel graag bij hebben maar ik zeg steeds: Mafi, shukran! ( = nope, bedankt) hahaha

bush, Sudan

Op weg naar het noorden kom ik door allerlei farao sjit  uit het verleden! Pyramides, forten, een romeins bad...Wadi Halfa is het plaatsje op de noordgrens met Egypte, gelegen aan lake Nasser, waartot jij geachte vader toch hebt gefietst [1979] ????. Vandaar zal ik dezelfde route volgen als jullie toen maar in omgekeerde richting... Zijn jullie toen ook van Eilat naar Suez gefietst? Of van Gaza  Egypte in?.

plat zoals NL ...

... alleen die Tukols kloppen dan niet

Nu kampeer ik in een soort zeilclub twee meter van de rivier de nijl. Een heerlijcke plek voor 5 harde dollar ware het niet dat het nauwelijks afkoelt, zelfs s`avonds zwem ik in mijn zweet. Pas om 02.30 wordt het ietsje koeler... Wreed, maar ik vind het heerlijk... Het doet me erg aan Curacao denken, en zo heet is wat moeizaam maar eigenlijk ook wel lekker (jaja, net als jullie refereer ik naar Curacao :)). Ik lijk in die zin wel op jou pappa!.



straatbeeld, El Khartoum

Toch ga ik die idyllische plek denk ik switchen voor een `lokanda` (= lokaal ranzig hotelletje) want die hebben ventilators. Bovendien heb ik eentje gevonden op een heel gezellige plek in de stad, waar alle homies komen om s`avonds aan hun `shey bi nana` (mint thee) te slurpen, en hun ta`hamea  of Funguul (stewed beans) naar binnen te schrokken... 

 

de `Khartoum al kabir mosque`. Ietwat links, in zo`n bunker`achtig verveloos gebouw dat eruit ziet alsof het door Soviettroepen is bestormd plus het melodieuze gekweel van de Mouahzzin gratis erbij heb ik mijn tenten opgeslagen!.

een kamertje in een `lokanda`, met mijn uitgestalde sjit, al Qadaref (Sudan)

 
een magisch apparaat de fiets, al is alles wat je ziet een keer vervangen behalve het zadel

Die thee wordt hier geschonken door onwijs knappe Peki`s hahhaha, echt African queens, no kidding!. Ze hebben allen een hoofddoek, maar als een soort sluier gewikkeld om hun hoofden en hun gezichten zijn fascinerend, heel knap. 



Het is behoorlijk islamitisch hier maar je ziet vrouwen overal, werken, maar ook in het ambtenarenapparaat, helemaal niet weggestopt zoals in Marrokko... al zijn het wel hoofdzakelijk mannen die uitgaan om thee te slurpen, of om op straat de krant te lezen..

van zulke prachtige kegels gaat mijn wiskundige hart harder slaan, Wad Medeni, Sudan

Anyway, ik blijf jullie niet langer vervelen met deze mail, pa, je verjaardag op 1 september ga ik niet redden, maar insj-allah  volgend jaar misschien wel haha

hermanos y hermana, disfrute, un `brazo muy fuerte desde el Khartoum!

JW
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Khartoum, 12/ 08/ 2012

Vandaag heb uitgeslapen tot  wel 12.30, echt slecht maar ja, ik zit wederom in een paradijsje (= rusten, goed eten, chillen en veel slapen) waar bovendien het ritme wat gewijzigd is door de ramadan: tegen de avond komt het hier tot leven, kun je een `terrasje` pakken (= soort krukjes op halve kniehoogte zonder rugleuning op straat geposteert tegenover een minilessenaartje waar een african queen minzaam waterige shey bi nana schenkt.

Ik eet fuul en djedjeez (een soort bonenpap en kip) en ik lust er wel pap van haha, want ik eet het elke dag. Veel anders is hier niet behalve kebab of kibda (= lever).



een idee van een sudanees menu plus dat je op die manier mooi arabisch kan oefenen ...

 
... al blijft dit voorlopig nog even chinees voor me 


ik op het balkon van mijn paleisje! (el khartoum)

Men gaat hier hoofdzakelijk gekleed in het wit, met een witte tulband gewikkeld om het hoofd. Bij navraag bleek het hier te gaan om traditionele kledij en niet om je te beschermen tegen opstuivend zand, zoals in de westelijke sahara.



                               een Omar Al B. `achtig figuur

Vandaag probeerde ik het `national museum` te bezoeken, dat veel spullen uit de farao tijd herbergt, maar door (weer) die ## ramadan ## waren ze dicht. Het is dus een uitdaging hier een museum te bezoeken: misschien insj-allah zijn we overmorgen open!

... dus ik gebruikte de vrijgekomen tijd maar om spullen te laten repareren die het hebben begeven (horloge riempje vervangen door een enorme gevulde meneer die eruit ziet als een rebel uit Darfur, kapotte sandaal [laten] stikken, sandaalzool lijmen) of voorraden aanvullen (4 enorme potten jam aquireren die mijn brandstof gaan zijn om een woestijn te gaan doorkruisen).

En dan nog niet de fietszaken meegerekend: achteras [laten] vervangen, freewheel losdraaien en op het sterkere wiel zetten, remmen calibreren, etappekaarten maken tot aan Eilat ...



... de weg naar Eilat!

Ook iets als postkaarten versturen is een hele happening. Als je het postkantoor instapt is het alsof je in 1920 stapt: een houten toonbank met tralies, een meneer in een wit gewaad met een keppeltje op zijn hoofd en de trotse bezitter is van 1 oog die steeds een pagina omdraait en stempelt.

Ik veroorzaak een hoop problemen doordat ik geen arabisch spreek, bovendien zeur ik dat de postzegels veel te duur zijn (5 pond per stuk wat omgerekend 60 cent is, een kapitaal als je nagaat dat je voor 14 pond een bord Fuul EN een kippetje kan eten) ... Die postkaarten zijn een steek in mijn financiele hart!.

Maar het is een weerzien met een oude vriend: John Garang! (zie: 4e foto, http://pescadorcamino.blogspot.com/2012/03/saludo-de-juba.html).

Met uiteraard Omar Al B. (uit kiesheid vermeldt ik niet zijn complete naam (Omar Al Bashir) omdat hij wordt gezocht door het ICC (International Criminal Court) en Interpol.



Van rechts naar links: een wat bolle John Garang (als gevolg van het goede leven in Nairobi) en Omar Al B.!

Hier zijn het nog dikke vrienden, maar als gevolg van de huidige burenruzie tussen Omar el B. en Silva Kirr (de opvolger van John Garang) heb ik een odyssee van 4000 km door drie landen moeten maken om hun grens te ontlopen!.




Juba- Kampala- Nairobi- Addis Abeba- El Khartoum en daarna `Ila Misrah, insj- allah`! (naar egypte als-Allah-het-wil)



Silva Kirr: opvolger van John Garang [die bij een helikoptercrash om het leven kwam]

Maar goed, ik vergeef het ze, ik heb daardoor die landen ook kunnen bezoeken haha..

Eigenlijk is het alleen pure noodzaak (immigratie zaken regelen) of als ik iets nodig heb dat mij propelled door deze verdoemde stad. Zo was ik vandaag op een queest`je om een gascartridge te vinden die niet te vinden was (terwijl het in noord, west, centraal afrika nooit een probleem was, grrrr..... Dan moet ik dan toch dat benzinebrandertje gaan gebruiken dat ik al een jaar meesleep)..

Ik vind de stad geen reet aan. Ik zou er een enorme bom opgooien, en het geheel groener herbouwen. De Nijl is notabene vlakbij!. maar het interesseert ze niet!...

Morgen ga ik evalueren of ik verder ga, of nog een dag wacht om dat museum te gaan bezoeken ... Ik heb in ieder geval nog een reden om nog ietsje langer in dit paradijsje te vertoeven haha ...


... klaar voor de woestijn!