blue nile falls, Bahir Dar
Salaam noh? Dehna neh? Ante ahoen yetale neh? (/ Alles kits? Echt? Waar zit je nu?/)
Ik zit nu in Bahir Dar, ingeveer 400 km van de grens met Soedan. Ik heb 9 dagen gedaan over 500 km, wat erg langzaam is, maar het was heel moeilijk bergachtig terrein.
Bahir Dar is gelegen aan een enorm meer, en hier vlakbij ontspringt de blauwe nijl (15 km van Bahir Dar) en loopt vervolgens door dit meer naar Soedan waar het de witte nijl ontmoet (die ontspringt in Jinja, Oeganda) en waar zij saampjes verder gaan door Soedan, Egypte tot in de middellandse zee.
In het meer zijn eilanden met daarop `monasteries`, maar ik heb niet echt de lust om die te gaan bekijken. Er schijnen ook Hippo`s te zijn. Momenteel is het fris, en grijs, regent het ook behoorlijk veel.
Piassa, Bahir Dar
Gisteren kwam ik Bahir Dar binnen, na ongeveer 122 km te hebben gereden, ongekend als je nagaat dat ik elke dag ongeveer rond de 60 km zat vanwege het moeilijke terrein. Langzaam ging het beboste terrein over in een savanne, rotsachtige vlakte, wat het fietsen vergemakkelijkte maar waarbij ik scherp moest blijven omdat die koeiedrijvertjes hun kudden midden over de weg leidden en als ze mij zagen de weinige ruimte verstopten om `money! money` of `YOU YOU YOU` naar me te joelen.
AH! De Nijl, de rivier der rivieren! Heb je `em nog overgestoken op de weg van Addis tot hier?
Jazeker, en het zal me nog lang heugen!.
Hoezo? Vertel- vertel- vertel- vertel !!!
Nou, je moet je voorstellen dat het vanaf Addis de hele tijd klimmen was, zoals ik op het moment dat ik dit ## land ## binnen kwam moest klimmen.
Zo moest ik onderweg afdalen in de Nile gorge en weer stijgen waarbij ik niet eens kon fietsen zo stijl was het (ik moest duwen). Het heeft me 2 dagen gekost om door die Nijl canyon te komen. Tijdens de wrede afdaling had ik opeens twee keer een lekke band die ik op die smalle ## weg ## moest vervangen.
Ik snapte maar niet hoe dat kon, maar nu wel: de vondst van de infame Hang Zhou (= buitenband) begon barsten te vertonen, en uit te zetten waardoor de er geen druk meer op de binnenband was die daardoor gecontroleerd explodeerde /uitscheurde. Heerlijk als dat net op een ueberwrede afdaling gebeurd met apen (echt !), kinderen en camions om je heen ...
... Maar uiteindelijk bereikte je toch heelhuids helemaal beneden de door- italiaanse- fascisten- gebouwde- brug oder?
Jawohl!. En pal ernaast een gloednieuwe brug in 2008 door Nippon gebouwd waar ik overheen ging. En toen kwam part II: toen mocht ik het bicycle dat hele rotend naar boven douwen, vergezeld door het olijke YOU!... YOU FARANZJI!.... of: ... MONEY!... MONEY!... MONEY!.
Het was steeds ongeveer 10 meter duwen- rust- 10 meter duwen etc. zo zwaar was het. Uiteindelijk tegen het einde van de dag - en net voor een enorme regenbui- heb ik mijn tent opgeslagen pal naast een orthodoxe kerk met een waanzinnig uitzicht over de canyon.
Op de weg naar Bahir Dar kampeerde je dan de hele tijd of ging je weer naar primary schools?
Kamperen is momenteel met de regentijd eigenlijk een beetje out of the question, overdag is het warm, heet, en standaard elke avond culmineert dat in een enorm noodweer. Ik heb drie keer gekampeerd op de weg hierheen, een keer in een huis in aanbouw, een keer onder een afdak op het terrein van de orthodoxe kerk waar drie gewapende guards (!) op de winkel pasten (bovenaan de nile gorge) en een keer in een primary school.
De rest van de tijd zat ik eigenlijk in Megabits (een soort hotelletje`achtig gebeuren, vaak nogal ranzig met een lokaal eraan vast waar je een kopje koffie en Inqoelal besiga of Injera kon eten. Je moet je zo`n gelegenheid voorstellen als een rij kippehokken-aan- elkaar-vast in hoefijzer-vorm gebouwd met in het midden een modderige binnenplaats. Een douche nemen kun je vergeten want ze hadden vaak niet eens water, laat staan water uit een kraan. Heel typisch als je nagaat dat het water elke avond met bakken uit de hemel kwam, je continu gasten hebt die zich toch wel graag eens willen verschonen en je in een waanzinnig groene omgeving zit met riviertjes ..
Eergisteren vroeg ik mij af waar toch al die gieren vandaan kwamen (de place, het dak was bezaaid met de beestjes, het was net of ik in een lucky luke strip zat of in een film van Alfred Hitchcock, bleek dat het lokale keukentje dat al die Injera lekkernijen produceerde, afval, enorme botten gewoon van zich af, op de binnenplaats te flikkeren (wat een hele gierenkolonie aantrok!.
Het geinige is dat dit soort gelegenheden soms pal tegenover een enorm fancy, marmeren, protserig x-sterren hotel is gelegen waar je de hoofdprijs moet dokken.
Als je in dit soort hostelletjes bivakkeerde kwam je dan nog andere white boys/ Faranjis tegen?
Nee joh, die stuiven dit soort gelegenheden in hun 4WD`s met hoge snelheid voorbij, op hun weg naar touristenparadijsjes zoals Lalibela, Gonder...
... water, hygiene interesseert de Abesja`s (= Ethiopiers) dus gewoon niet!.
Klopt ja, want iedereen heeft hier wel `Mebrat` (= electriciteit) zodat we naar de veelgeprezen nationale tv zender kunnen kijken, plus die apparaten kunnen aandrijven die die italiaans`achtige sterke koffie produceren!
Hoe was je contact met de locals deze 9 dagen?. Is er een verschil met het zuiden?. Ben je er nu eindelijk in geslaagd om nieuwe vrienden te maken?.
Het verschil is er maar flinterdun. Ik heb opgegeven bij te houden hoe vaak ik ben gestenigd door kinderen. Al op een afstand zag ik hele troepen naar de weg rennen om me toe te bleren en van allerlei dingen toe te gooien. Volwassen grepen zeer zelden in, of zaten wat schaapachtig te lachen..
Ik werd steeds heel kwaad, riep dan in het Nederlands naar zo`n volwassene: Hallooooooo..... Ken je er wat van zegge??!!! (als de stenen me om de oren floten).
Het was eigenlijk wel een koddig gezicht: al op een afstand zag ik hele troepen naar de weg rennen, op blote voeten, met een dekentje om hun schoudertjes en hun hoofd geslagen, een soort mini volwassenen want die liepen er ook zo bij. Ik moest nog het meest aan hobbits denken, afrikaanse hobbits.
Met een kleed om hun schouders gedrapeerd (een beetje zoals ze in de westelijke sahara, Mauritanie ook deden), een stok/ gyraf (= een soort zweep met knopen erin die ze lieten knallen om het vee / mij op te drijven) en een paraplu (wat ze tegelijkertijd een dandy` achtig voorkomen gaf) zag het er in het begin nogal koddig uit.
koffie op straat, Bahir Dar
Wat dus opvalt is dat de mensen op de hoogvlakte op blote voeten lopen. Ik geloof nooit dat ze dat doen omdat ze zo arm zijn, want ze hobbelen achter een troep koeien, schapen, geiten aan wat toch kapitaal vertegenwoordigd. Volgens mij gaat nauwelijks iemand naar school, de kinderen zitten de hele dag buiten, op het veld, de beesten voort te drijven of het land te beploegen (met houten ploegen! en met daarvoor 2 toro`s)..
Het fietsen is kei en kei hard, maar de weg spectaculair. Je hebt fantastische vergezichten, en het is heel groen vanwege de regentijd.
Dit land is mentaal en fysiek zeer zwaar om door te reizen, ik vind het het moeilijkste land in Afrika tot nog toe. Ik kan nu eindelijk `hou je bek` in het Amarinha zeggen, en ik maak er veelvuldig gebruik van. Ook die uberhartelijkheid van die mensen werkt me op de zenuwen, zelfs als ik in de middle of nowhere zit komen mensen naar me toe.
Het lijkt alsof ze geen schaamte kennen, alsof ze niet doorhebben dat ze lomp zijn (PAL voor je gaan staan als je zit te eten. Zelfs als ik in vlekkeloos Amarinha zeg: `ik wil nu alleen zijn, GA!` doen ze net alsof ze me niet begrijpen. Ik moet dan opstaan, dreigen, of zelfs verkeer stoppen om te vragen of die me kunnen helpen). Ik kan hier heel boos om worden omdat ik weet dat in elk afrikaans land ze het respecteren als je zit te eten.
Maar als pleister op de wonde was daar de sterke koffie en die heerlijke rijke, veelzijdige ethiopische keuken !.
... Ja, zeg dat wel!. Ik heb dus 9 dagen geleefd op Inqoelal fir fir en Inqoelal besiga + injera (= diezelfde sponsachtige pannekoek waar ze hier wel pap van lusten. Ze hebben zelfs Injera fir fir, ofwel op je brood doe je als beleg brood. Iets suffers heb ik nog nooit gezien!).
Inqoelal fir fir
Als ik vroeg om exotische dingen zoals pasta, Atikilt (= groente), soep of sla (die allemaal wel op het menu stonden!) dan was het: yelim! (= njet/ hebben we niet).
We kunnen dus concluderen dat je de hele tijd gepest wordt?.
Nee hoor, want er zijn ook heel aardige mensen. Zo vind ik het heel moeilijk lelijke dingen in het Amarinha naar ze te roepen, dus dat zegt eigenlijk wel iets. En hier in Bahir Dar zijn ze ook heel hartelijk, al heb je ook hier die koorknaapjes met hun ziekelijke zucht naar aandacht, een teken van leven van DGBM (= Die Gezellige Blanke Man).
... Haha, op naar Soedan met je donder!!. Vale pues, hasta la proxima!
Het camelot van Afrika: ጎንድር (Gonder)!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten