maandag, februari 27, 2012

Saludo de... Obo! (110 kms de la frontière de Sud-Soudan)


(scroll down for the english version/ version Francaise en bas)





Fiets etappes C.A.R.
Ik zit nu 100 km van de grens met zuid soedan, in het plaatsje Obo. De laatste drie dagen heb ik met veel stress gefietst, op een hele dag heb ik 2 fietsers, 2 camions + gewapend escorte en een brommer gezien, dat was het. Afgezien daarvan een moeilijke oerwoudweg over ruig bergachtig terrein. Ik heb gedurende de dag nauwelijks een pauze gehouden, steeds doorgetrapt, ik kwam door verlaten dorpen, en pas zo'n 20 km van een grotere plaats waren er dorpjes waar misschien drie, 4 mensen waren teruggekeerd.
75 cent/ 75 cents / 75 centimes

De laatste drie grotere dorpen hebben allen een vluchtelingenkamp die worden bevoorraad door het rode kruis. Vooral door die stille, verlaten dorpen fietsen, sommige huizen verbrand al waren de meesten gewoon verlaten was nogal luguber. Op de weg hierheen zag ik koepel'achige tombes, jungle graven met engelse opschriften. Of het gesneuvelde LRA leden waren, of leden van het oegandese leger (dat hier een basis heeft) weet ik niet.

overal verkrijgbaar; van guinee-bissau tot RCA!/ available everywhere; from Guinea-Bissau to RCA! / partout à voir: de guinee-bissau jusqu'à RCA!

Van Zemio tot Mboki waren 130 km en die heb ik in een keer gefietst (van 7 uur s'ochtends tot 18.00), zonder een normale pauze of even wat eten behalve snel wat bananen naar binnen werken en een sigaretje roken. Ik weet dat je alleen op een fiets + bagage kwetsbaar bent, daarom was mijn credo: 'keep on moving': hoe langzaam je ook bent, als je in beweging blijft is het moeilijker voor kwaadwillenden om rottigheid uit te halen; ten eerste moeten ze van hun verbazing bekomen van het zien van zo'n vreemde vogel als ik, ten tweede moeten ze een besluit nemen wat ze gaan doen: mij stoppen of me door laten gaan...

 een verlaten dorp als gevolg van acties van de LRA/  a deserted village as a result of actions of the LRA / un village abandonné à cause des activités de LRA

Horreo, before Obo/horreo, avant Obo

een struikrover met zijn fietsje, Zemio/  a bandit with his bike, Zemio / 
un bandit avec son vélo, Zemio

                                   mission catholique, Bangassou/ Catholic mission, Bangassou

In Mboki kwam ik in het donker aan: pikkedonker, verlaten huizen, scholen. Een slagboom over de weg, maar een verlaten 'commissariat', zeer ongebruikelijk omdat die gendarme types me altijd stoppen, 'regristreren' en daarmee geld uit me trekken, het ontbreken van gendarmerie was daarmee nogal een luguber geheel.

Ik ben ondertussen gaan lopen, tot ik in het marché was beland, waar gelukkig meer leven was, camions, licht, mensen. Ik hoorde overal arabisch, van moslims uit Gabon, Soedan. Na een 'shey' (waarbij ik uiteraard weer schandalig werd afgezet door die devote -maar wel vriendelijke -moslim:) ) leidde een jongetje me naar een katholieke paroisse waar ik gelijk mee mocht eten; 'feu du Manioc' (een soort spinazie in pindasaus, mmm), manioc (= cassave), een moot vis en rijst. Die missieposten waren sowieso de enige plekken waar ik normaal wat kon eten, ook omdat er zeer weinig te krijgen was en route.

over een indiana-jones'achtig bruggetje/ indiana-a jones' style bridge / 
sur un pont d'estile Indiana Jones

Een apart plaatsje dat Mboki, je waant je in het midden-oosten, of in de woestijn, met des Chadiens, soedanezen, lokale mensen waar dan nog tussen de Peul (Boro) hobbelen, die er weer heel anders uitzien. De peul is een nomadenvolk die ik ook in het noorden van Mali heb gezien, en die zich weinig van landsgrenzen aan lijken te trekken. Hier op de missiepost in Obo proef ik de afkeer van de peul; het aloude conflict tussen nomaden/ koeiedrijvers en boeren (die hun land zien worden kaalgevreten door de beesten).

pauzeren bij een kapelletje/ pausing at a small chapel / reposer dans un petit chapel

De oegandese rebellenbeweging LRA (Lord Resistance Army ), of Tong-Tong zoals ze door de lokale bevolking genoemd wordt, terroriseert de regio (RCA, RDC en zuid Soedan) hier al 4 jaar en ik zit hier net dat het enigszins rustig is al zijn er incidenten (banditisme). Je wordt er niet vrolijk van als je met de mensen praat (een priester vertelde me dat voor kort, zeg maar 2 maanden geleden hij niet verder dan 5 km het stadje uit kon zo gevaarlijk was het. Het LRA wacht tot de boeren teruggekeerd zijn van de velden, dat het dorp zeg maar vol is met mensen, en zet dan de aanval in. Het is nu puur eten stelen.

mission catholique, Rafaï/ Catholic mission, Rafaï

De hele operatie is meestal goed geplanned en duurt 30 minuten tot een uur. De dorpelingen moeten het eten naar het LRA kamp diep in de jungle dragen en worden daarna meestal weer vrijgelaten. Er worden geen kinderen meer tot soldaat gerecruteerd, het is nu puur om het eten, dus het lijkt erop dat de beweging nu puur aan het overleven is. De amerikanen hebben een basis hier bij Obo, het FACA (centraal afrikaanse leger) en het oegandese leger, het UDPF, zit hier ook). Toch is het onmogelijk elk dorpje te beschermen. Ik heb een paar militie-leden gezien, burgers met een wapen en wat gendarmes maar nauwelijks militairen.

De enige geruststelling voor mij is dat de rebellen zeer voorzichtig zijn met blanken aan te pakken omdat ze bang zijn voor repressailles van de white boys...


De laatste 110 km zijn tricky, afgezien van de slechte staat van de weg is de veiligheidssituatie niet goed. Het oegandese leger (UDPF) heeft hier een basis, ik ga er zo heen om te vragen of ik morgen mee mag met een van hun camions (gisteren stopte er al eentje 'en route' om te vragen of ik meewilde, maar ik wilde fietsen haha).

the bush, before Dembia/ la brousse, avant Dembia


Het is niet echt om je ongerust te maken, ik ben een passant, het is veel erger voor die boeren hier, die terug moeten naar hun onbeschermde dorpen omdat ze het land moeten verbouwen, omdat ze geen keus hebben. Die moeten elke dag met de stress van een mogelijke aanval leven..(zo zijn er vannacht 27 februari weer 5 dorpelingen van Rafaï meegenomen door de LRA).

 bongo bongos, cordian`s house, Dembia/ des bongo-bongos, maison-cordian, Dembia


Nu zit ik weer in de missie, elke keer weer is het geen probleem om er te blijven, en mag ik mee eten, ook nu weer. Nu mail ik vanaf een italiaanse ONG, de Italiaanse dame Marzia heeft ook de Jacobsweg gelopen, grappig. En ik ben uitgenodigd voor het eten, vriendelijke mensen.....

De fiets houdt het nog steeds, ook op dit wrede terrein. Ik blijf me erover verbazen, al heeft in Rafaï de cuisinier en de vriendelijke frère Raymond geholpen de versnellingscasettes te verwisselen. Slechts de lichtste en de zwaarste versnelling kan ik nu niet gebruiken vanwege de speling in de trapas. Maar van de trapas blijf ik af tot die ECHT vastloopt. En volgens mij kan ik die ook repareren, spannuhuhunnnddd hahahahahh

ik en frère Raymond, mission catholique Rafaï/ Me and Brother Raymond, Catholic mission Rafaï /
moi et frère Raymond, mission catholique Rafaï

Bij de missie zit vaak ook een école, maar volgens mij blijven de kinderen niet eten. Veel missieposten hier in de regio zijn overigens door nederlanders gesticht, de vorige Eveque (bisschop) was zelfs een nederlander, Maanicus uit Utrecht.

 de veerboot over een uitgedroogd stroompje, voor Obo/  the ferry across a dried stream, for Obo /
le bac sur un fleuve presque disparu, avant Obo

                       binnenkomst van Obo/ the entrance of Obo/ l'entrance de Obo

mark en mijn vette fietsje , à coté van het UDPF legerkamp/ Mark and my cool bike, besides the UDPF base/ Mark et mon vélo-super-cool à coté du base de UDPF, Obo

Franciscus van Assisi in Afrika! (mission catholique, Obo)/ François of assise in Africa! (Catholic mission, Obo)/ François de assise en Afrique! (mission catholique, Obo)

--------------------------------------------------------------------------------------------------
(English version)


I am now 100 kms from the border with southern Sudan, in the town of Obo. The last three days I have cycled with a lot of stress. On a day I have only seen 2 bicycles, 2 trucks plus armed escort and one motorbike, that was it. Apart from a difficult jungle `road` (actually the path on which I was cycling didn`t really deserve to be called `road` ) over rugged mountainous terrain. I had barely a pause during the day. The adrealine that came from the fear kept me going:  I came through abandoned, destroyed villages, and only about 20 km from a larger town were three villages where at most 3, 4 people had returned.

The last three larger villages all have a refugee camp which are supplied by the Red Cross. Especially the silent, deserted villages, the absence of traffic, bicycles, some homes burnt or simply abandoned made it creepy. On the way here I saw tombs in a dome style, jungle graves with English inscriptions. Whether it were graves of LRA members killed in action, or members of the Ugandan army (which has a base here) I do not know.

From Zemio to Mboki is a distance of 130 km that I cycled in one day (from 7 o'clock in the morning to 18.00 in the evening. Quite an achievement I may say if you take into account the terrible state of the dusty sand `road`).

I cycled without a normal break or eating anything except quickly some bananas and having a smoke. I know you're alone and on a bike plus luggage even more vulnerable then normal, so was my motto: "keep on moving.It doesn`t matter how slow you are, if you keep on moving it will be harder for potential attackers to attack you: first they must process their amazement of seeing such a strange bird like me, secondly they must decide what to do: stop me or let me go...". What tranquilized me a bit was the fact that the LRA never had touched a white boy..

In Mboki I arrived in the dark: really dark, abandoned houses, abandoned schools. A road block, but an abandoned 'Commissariat' very unusual because these guys (the gendarmes ) always stopped, "registred" me as an excuse to pull money out of me. The lack of gendarmerie was therefore quite a sinister situation.

I now started walking since cycling in the dark on such a horrible road was too dangerous, until I arrived at the marche (market), where at least there was life: parked trucks, lights, people. I heard everywhere Arabic spoken by Muslims from Gabon, the Sudan. After a 'shey' (where offcourse I was ripped off by the devout-but-friendly Muslim :)) a little boy led me to a Catholic Paroisse  where I immediately upon on arrival was invited to eat "le manioc du feu" (a kind of spinach in peanut sauce, mmm), manioc (= cassava), a slice of fish and rice. Those missions were definitely the only places where I could eat at least normal, on the road there was very little or nothing to eat.

A special place that Mboki, you imagine yourself in the middle east, or in the desert. There are people from Chad, Sudanese people, and among them and the locals there are the Peul or Boro a group of nomad people which you could compar with the gipsies in europe. Like the gipsies the Peul are not very popular among the local Zande people. The Peul  I have also seen in northern Mali. Country borders seem to mean little to these people.Here at the mission in Obo I taste aversion against the Peul, it is the all old/ancient conflict between nomadic groups / cow drivers and farmers (who see their lands stripped bare by the cows).

The Ugandan rebel group LRA (Lord Resistance Army), or Tong-Tong as they are called by the locals, terrorize the region (RCA, DRC and southern Sudan) here for 4 years and I'm here just that the situation is calm now although there are incidents (banditry). You do not get happy when you talk to the people (a priest told me that recently, say 2 months ago, he did not dare to go out of town further than 5 km because it was so dangerous. The LRA waits until the farmers have returned from the fields, that the village is full of people, and then start the attack.

The whole operation is usually well planned and takes about 30 minutes to an hour. The LRA now abducts people not to be trained as soldier but to carry the food to their base deep in the jungle. It is now purely a struggle to survive, stealing food. After the villagers are then usually released. Since it is pure for the food it seems that the movement is trying to survive.

The Americans have a base here at Obo, the FACA (Central African military) and the Ugandan army, the UDPF, is here too). Yet it is impossible to protect every village. I've seen a few militia members, civilians with a weapon and some gendarmes, barely soldiers.

The only relief for me is that the rebels are very careful to deal with whites because they are afraid of reprisals from the white boys ...

The last 110 km are tricky, apart from the poor condition of the road safety situation is not good. The Ugandan army (UDPF) has a base here, so I'm going to ask if I can travel tomorrow with one of their trucks (yesterday a truck stopped en route to ask if I wanted a lift but I wanted to cycle haha).

It's not really a thing to worry, I just pass through, it must be far worse for the farmers here, who have to return to their villages to work on their lands because they have to eat. They must live each day with the stress of a possible attack .. (another 5 persons were abducted tonight February 27th by the LRA, close to Rafaï ).

Now I'm back in the mission, every time there is no problem to stay there, and I can eat here again. Now I am using the internet of an Italian NGO, the Italian lady Marzia is very friendly and has also hiked the road of St. James. And I'm invited for dinner, friendly people .....

The bicycle still holds on, even in this harsh terrain. I am still amazed, though in Rafaï the cook and the friendly brother Raymond helped to change the free-wheel gears. Only the lightest and heaviest gear I can not use because of the looseness in the bottom bracket. But I don`t touch the crankshaft until it is REALLY broken. And I think I can also repair the crannkshaft, spannuhuhunnnddd hahahahahh

At the catholique mission there is often a primary school but the pupils don`t stay to eat (no boarding). Many missions here in the region were founded by the Dutch also the bishop was even a Dutchman, Maanicus from Utrecht.


--------------------------------------------------------------------------------------------------
(version Française)

Je suis maintenant à 100 kms de la frontière avec le sud du Soudan, dans la ville d'Obo. Les trois derniers jours j'ai pedalé avec beaucoup de stress. Sur une journée j'ai vu 2 vélos, 2 camions + de l'escorte armé et un mobylette, c'était tout. Mis à part un chemin de forêt difficile sur un terrain montagneux et roceux. Je n'ai pas presque réposé pendant la journée mais pedalé presque continuement, j'ai traversé des villages abandonés, et seulement environ 20 km d'une grande ville il y avait des villages, avec 3, 4 personnes qui étaient retournées.

Les trois derniers grands villages ont tous un camp de réfugiés qui sont fournis par la Croix-Rouge. Surtout pédaler par des villages désertés, silencieux, voir des maisons déjà brûlé, la plupart ont été tout simplement abandonnés était assez étrange pour moi. Sur le chemin ici, j'ai vu des tombes construit dans la forme de un dôme, avec des textes en anglais. Que les membres de la LRA ont été tués, ou des membres de l'armée ougandaise (qui dispose d'une base ici) je ne sais pas.

De Zemio à Mboki, sont 130 km et dans laquelle j'ai roulé cette distance (de 7 heures du matin à 18h00), sans une pause normale ou de manger quoi sauf quelques bananes rapidement et un cigarette (ça j'ai fumé :)).

Je sais que je suis seul sur un vélo + des bagages, que je suis vulnérable, d'ailleurs était ma devise: »keep on moving»: comment vous êtes lent, si vous continuez à aller de plus difficile sera pour des attaquants potentiels afin de pourriture de celui-ci: ils doivent proceser d'abord leur étonnement de voir un tel oiseau étrange comme moi, d'autre part, après ils doivent décider quoi faire: m'arrêter ou me laisser aller ...

En Mboki je suis venu dans le sombre: très sombre, des maisons abandonnées, des écoles abandonnées. Une barrière sur la route, mais un  »Commissariat« sans gendarmes..très inhabituel, car ces types m'ont toujours arrêté pour me "enregristrer'' et donc d'attirer l'argent de ma part. Le manque de gendarmerie ainsi était tout un ensemble de sinistre. J'ai arrivé au marché, où au moins il y avait des gens, des camions, de la lumière. J'ai écouté partout l'arabe, ce sont des musulmans du Gabon, du Soudan.

Après une «Shey« '(ou j'ai été écartée par celle dévote, mais amicale-musulmane) un garçon m' a conduit à  un parroisse catholique où j'ai été invité manger avec les deux praîtres. Il y avait « feu du manioc » (une herbes potagères nature à la sauce d'arachide, mmm), le manioc, une tranche de poisson et le riz. Ces missions étaient certainement les seuls endroits où je pouvais manger bien/ normale, car il y a très peu à obtenir en cours de route.

Une place particulière cette Mboki, vous imaginez-vous dans le Moyen-Orient, ou dans le désert, il y a des Tchadiens, des Soudanais, les Peuls (Boro), qui sont encore très différent. Les peuls sont un peuple nomade que j'ai aussi vu dans le nord du Mali , et que semblent ignorer les frontières nationales. Dans le mission catholique je sens l'averse au part des Peuls: c'est le toujours-vieux-conflit entre des nomades (leurs bœufs détruisent les champs des paysans) et les paysans...

Le rebelle ougandais LRA (Lord Resistance Army) terrorise la région (RCA, RDC et le sud du Soudan) ici pour 4 ans et je suis juste ici que la situation est un peu tranquille si il y a des incidents (banditisme). C' est pas bien écouter ce que les gens racontent (un prêtre m'a dit récemment, par exemple il y avait 2 mois que il ne pouvait pas sortir plus de 5 km de la ville parce que c'était trop dangereux. Le Tong-Tong (comme le LRA a été appelé par les locales) attente jusqu'à les agriculteurs sont retournés de leur champs, dire que le village est plein de gens. Puis éteignez l'attaque. Il est maintenant purement voler de la nourriture.

L'opération est généralement bien planifié et prend 30 minutes à une heure. Les villageois doivent porter la nourriture au camp de la LRA au fond de la jungle et sont ensuite généralement libérés. Il n'y a plus des enfants qui sont recruté pour devenir combattant pour le LRA, c'est maintenant purement voler de la nourriture, il semble donc que le mouvement est purement survivant. Les Américains ont une base ici, à Obo, le FACA (l'armee centrafricaine) et l'armée ougandaise, le UDFP, est ici aussi). Pourtant, c'est impossible de protéger tous les villages. J'ai vu quelques membres de la milice, des civils avec une arme.

Le seul soulagement pour moi, c'est que les rebelles sont très prudent pour faire quelque chose mal avec les blancs parce qu'ils ont peur de représailles de la part des white boys...

Les 110 derniers kilomètres sont difficiles, en dehors de la mauvaise condition de la route la situation de la sécurité n'est pas bon. L'armée ougandaise (UDPF) dispose d'une base ici, alors je vais demander si je peux voyager demain avec un de leurs camions (hier il y avait un camion qui a arrêté en route pour demander si je voulais aller avec eux, mais je voulais pédaler haha).

Ce n'est pas vraiment pour se inquiéter, moi je suis un passant, c'est bien pire pour les agriculteurs d'ici, qui doivent retourner à leurs villages parce qu'ils doivent travailler sur leurs champs, parce qu'ils n'ont pas le choix. Ils doivent vivre chaque jour avec le stress d'un possible attack (même il y avait 2 jours, le 27 février, que 5 villageois ont été enlevé par le LRA dans un village peu avant Rafaï)  ..

Maintenant, je suis de retour dans la mission catholique, à chaque fois ce n'est aucun problème y rester, et je peux chaque fois manger avec le praître. Maintenant, je utulise l'internet à partir d'une ONG italienne, l'italienne Marzia a aussi fait à pied le chemin de St. Jacques de Compostelle en Espagne (à partir de St. Jean-Pied-de-Port). Et je suis invité pour le dîner, les gens sont sympas .....

Le vélo encore marche, même dans ces terrains difficiles. Je suis toujours étonné, bien que à Rafaï le cuisinier et le frère Raymond sympa m'ont aidé changer le changer-de-vitesses. Seul le vitesse plus légeret le plus lourd je ne peux plus utiliser en raison de l'imprécision dans le jeu de pédalier. Mais je laisse en paix ce pièce de vélo jusqu'à laquelle est vraiment coincé. Et je pense que je peux aussi le réparer uuuulàlàlàlàlà, hahahahahh......

Chez la mission catholique est souvent une école, mais je vois que les enfants ne mangent pas chez l'école. Beaucoup de missions ici dans la région ont été fondé par les praîtres néerlandais même l'éveque précédente était Hollandais, mgr. Maanicus de Utrecht.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten