saludo de كلميم (Guelmim)

 

... omgeving nabij Guelmim, de 'poort'  tot de Sahara

Na vier dagen ben ik eindelijk weer in een normale grotere stad. Ik heb steeds rustige binnenweggetjes genomen. Er was veel asfalt maar het was rustig qua verkeer en steeds kamperen natuurlijk. Tegen het eind van de dag klom ik dan in een tuin of ging onder een olijvenboom pitten.

Het was dagelijks sjouwen tot het donker, steeds eten voor de hele dag meenemen, want behalve zo'n kleine epicerie  was er niks te krijgen. Helemaal als je een koffieverslaafde bent zoals ik en ze hebben alleen die vieze nescafé of een apparaat wat ze uit laten staan omdat het onder druk ervan houden duur is dan is dat nogal moeizaam. Ik zuip dan die thee maar mee met die gasten, het helpt tegen de dorst, ik vind het onbegrijpelijk dat ze het allemaal zuipen, dat ze niet in opstand komen dat ze geen bier/wijn mogen!

Elke dag moest ik veertig kilometer lopen; vaak uit pure noodzaak omdat die dorpjes zover uit elkaar liggen. Die dorpjes, het is nogal een treurige bedoening, vaak wat viezig, ruïne-achtig, al zie je dat ze aan het upgraden zijn; iedereen heeft schoon drinkwater dankzij het beleid van de vorige koning Hassan II  die overal dammen in het atlasgebergte heeft laten aanleggen; niet om electriciteit op te wekken, maar om waterdepots voor zijn volk te maken.

Op dat gebied was de man een ziener zeker nu water steeds belangrijker wordt, op ander gebied was het een harde, repressieve, afstandelijke, eigenlijk nare man.

Van het vaak groene atlasgebergte wandelde ik meer en meer steppe-achtig, woestijnachtig gebied in. Het is bewolkt, en fris, zo'n 25 graden, al vier dagen perfekt om te lopen. Het is nog zo'n 500 kms naar Laâyoune, een stad eigenlijk aan de grens van de westelijke sahara, wat marrokko bezet houdt. Ik redt het net v.w.b. mijn Marokko-visum tot Laâyoune. 500 km is zo'n 2 weken lopen voor mij. Volgens de laatste berichten is er een boot die één keer per week naar Las Palmas (Canarische eilanden) vaart, ik wil daar dan een goede mountainbike kopen, en op die manier mijn Marokko visum verlengen insj-allah!.

 

...  fietspad! (buiten Taroudent)

 

... kameel 

... baby kameel

 

.. uitlopers atlas, Imi Mqourn

 

... palmboom; Es-sebt

 

 

... een kraan; een bidmatje; voor Had Belfa

 

... berbercomplex in een Chablis' achtig dorp (= enorme muren, geen mens op straat). Dit soort gebouwen zie je de hele tijd, het zijn geen vestingen om vijanden buiten te houden, maar de lemen muren brengen koelte in de zomer wat wel chill is in de zomer.

 

... de zee! (Aglou plage)

 

... a coté du mer, Mirleft

 

... terrassen in de Oued waar ze hun spulletjes (mais, vijgen, tarwe) verbouwen; Mirleft

 

 

 

... agricultura in de Oued!

 

'Allah, Al Watani, Al Melik` / Allah, het vaderland, de koning/ (Mirleft)

 

ze verbouwen hun spulletjes op rotsgrond tot aan zee, net als San Pedro op Hato, Curacao; fascinerend!

 

 

... een waanzinnig gebouw! De constructeur moet het in een vlaag van delirium gebouwd hebben! (Sidi Ifni)

Van de steppen; geen boom te bekennen, opeens in een 'Oued', een soort dal, maiskolven, bomen, cultuurgrond, bomen, heel apart, en uiteraard een enorm hek eromheen; maar dat zie ik juist als een uitdaging. 

Ik maakte alleen de stomme fout dat ik uitmezelf toestemming ging vragen of ik er mocht kamperen: eerst 'impossible' (drie druk-discussierende berber-poortwachters die me er eerst uit wilden gooien), toen was het ok,  MAAR...om 6 uur s'ochtends (!) moest ik wel opkrassen want ze knepen em een beetje voor de chef die dan langskwam. Het domein bleek ook nog van de koning te zijn, haha, van Ome Mo!. 

Maar ja; opstaan om 5.30 (ik heb in het donker half uur nodig om op te breken) doet natuurlijk pijn, al heb ik toen 30 km gelopen, en was al om 13.00 in Tiznit, ongekend! ik kon nog wat op de post gooien (wat ook een hele happening is, curacao'se toestanden), een hotelletje vinden, wat eten, een beetje kuieren. Je hebt wel heel veel aan je dag op die manier! 

Langs zee, rondrijdende Touareg  in precies hetzelfde soort jeepjes als wat ze in Libië gebruiken en waar die rebellen (in Libië) hun luchtafweergeschut op laden in plaats van schapen (zoals hier). Helaas ook enorme 'ontwikkelingsprojecten' gezien, van die appartementen voor verveelde rijke europeanen, al is het mij een raadsel of ze die appartementjes allemaal ooit vol krijgen. In Sidi Ifni zag ik nog spaanse fascistische namen van straatjes zoals Calle General Mola, of Calle 6 de abril, vet!

Er is 1 weg naar Laayoune, een drukbevarene, met veel zwaar verkeer, wat het lopen 'anstrengend' maakt, maar de gedachte dat het over 2 weken voorbij is is ook wel motiverend, al ben ik wel onwijs getraind nu, maar ik lijdt ook nog steeds wel (een beetje) pijn. Gisteren 55 kms gelopen, van Sidi Ifni naar Guelmim. Een record!.

Ik loop sinds Portugal eigenlijk over asfalt en begin het (lopen op asfalt) zat te worden. Wat dat betreft is de aanschaf van een fiets een nieuwe fase in mijn reis, jammer, maar ook wel leuk; kben benieuwd hoe dat is om langere afstanden te fietsen, bovendien kun je denk ik meer bekijken, en je kan dingen meenemen zoals een djallahbya, of een  koffieapparaatje. 

Je ziet hier steeds meer donkere mensen, met zo'n 'Razza' tulband om, heel oosters; heel vet. Ik hoop dat ik al die west-afrikaanse landen binnenkom. Senegal is geen probleem, geen visum nodig, Mali weet ik niet. Het leuke is dat landen zoals Sudan, Egypte nu dankzij de fiets , ook binnen bereik liggen. Het lijkt me bovendien geen drol aan langs de Nijl helemaal via Asioet  naar boven te lopen; groenstrook, rivier,zandbak. Dan lijkt me een fiets beter.